De eerste twee tracks, Velvet Hills en Space Tails, sluiten mooi op elkaar aan met in beiden stonermetal op een flink ritme. Blue Rose brengt vervolgens bluesy powerrock met een beetje jeuk. De track Beaten By Hippies begint met spacerock en gaat dan naar de psychedelica met een heerlijk uitwaaierende gitaar-outro. The Grateful Dead en Iron Butterfly zouden als inspiratie kunnen gediend hebben. Rock n Roll is meer hardrock dan stoner, beetje Motörhead met extra testosteron. More Is More roept vaag wat herinneringen op aan het beste van Mötley Crüe. Daarna komt er nog meer stonermetal met een diepe groove, psychedelische riffs, catchy meezingrefreinen, een pompende bas, … Tomahawk is een prachtsong die live vast een klassieker wordt in de set van Beaten By Hippies. Maar eigenlijk kan je elke track een kroon opzetten. Alles wordt opgediend met een heel heldere en toch vette 90’s-productie. Alleen de strak ingespeelde drums hadden op een aantal tracks misschien nog wat extra tlc mogen krijgen.
Referenties liggen voor de hand: Electric Wizard, Masters Of Reality en Monster Magnet. Zelden artwork gezien dat zo duidelijk en toch eenvoudig de muzikale lading dekt: de vuistring voor de stonermetal en de bloemen voor de retro-psychedelica. Met dit album mag Beaten By Hippies zich zonder schroom aanbieden bij de organisatoren van Desertfest en de grotere metalfestivals in Europa.