Beaten To Death – At Rockefeller

Het eerste dat me opvalt aan het Noorse Beaten To Death is de promofoto van de band. Vijf ogenschijnlijk gemoedelijke jongens waar je rustig een avondje lol mee kan trappen. Ongetwijfeld kun je dat ook, maar als Beaten To Death de registers opentrekt op het podium, is er van rust absoluut geen sprake meer. En van rustig aan doen ook niet meer.
Veertien nummers in nog geen half uur betekent korte nummers namelijk goed rap spelen.  At Rockefeller is een registratie van het concert in Oslo dat de heren gaven als voorprogramma van Killswitch Engage. Wat je hoort op de cd is wat er gespeeld is. Geen trucjes, er is niet geknipt en de nummers zijn niet anderszins bewerkt. Beaten To Death is zeker grindcore. De kenmerkende blastbeatdrums, de zang en de gitaarmartelingen zijn op de hele set aanwezig. Toch is het leuk om in bijvoorbeeld  Obliteration Of Nekromantheon een funkgitaartje te horen. Wanneer we ook nog Groundhog Day gaan beluisteren komen we tot het volgende: het start met een gitaarintro dat we bij Motörhead gewend zijn, het deathmetaldrumwerk volgt al snel om na één minuut even te rusten, daarna op volle kracht vooruit om weer in een afwijkende ritme door te raggen, weer even rust en dan weer full speed met een flinke dosis distortion en een bassje dat naar voren komt om daarna over te gaan in het titelnummer van de eerste cd Xes and Strokes. En dat allemaal in slechts twee minuten. De overgang naar Xes And Strokes is er één waar de Ramones nog wat van zouden kunnen leren. Ook in Xes And Strokes horen we wederom wat funky elementen binnen de hele pot grindcore. Erik Of Skrik is het laatste nummer. Iedereen mag even doen wat hij wil en zanger Anders grunt en schreeuwt daar nog even lekker doorheen.
At Rockefelleris een goede weergave van het concert. Het geluid is goed, de vaart zit erin en in nog geen half uur speeltijd krijg je ook je schoonmoeder de deur uit met deze cd. Deze gemoedelijke jongens mogen vaker langskomen voor een kopje thee.