Beck – Hyperspace

Een lang gewenste droomcombinatie levert niet altijd op wat je vooraf gedacht had. Na jaren is het Beck gelukt om Pharrell Williams te strikken voor dit album. Het gevolg is echter een album die geen enkele urgentie uitstraalt. De plaat kent aardige momenten, zoals de tribal opzet tijdens Saw Lighting. Het handelsmerk van Beck, het eigenzinnige en het ontdekken van nieuwe of het samensmelten van verschillende muziekstromingen, komt deze keer niet van de grond. Sterker nog, Hyperspace klinkt eerder als het bewandelen van alle bekende muzikale paden. Het zweverige, rustige karakter helpt de plaat niet. Zo zijn nummers als Die Waiting, Hyperspace of Chemical aardig, maar het levert geen enkele spanning of verrassing. Stratosphere is met de inbreng van Chris Martin (Coldplay) nog een uitzondering op de regel. Net als het daaropvolgende Dark Place heeft dit nummer nog een opbouw die de interesse van de luisteraar weet vast te houden. Hyperspace is niet meer dan een aardig album. Het kent niet de kwaliteit die je van Beck mag verwachten. Daarvoor is het veel te veilig, te plat geproduceerd en gewoonweg niet goed genoeg.
Beck