Behemoth – I Loved You At Your Darkest

Blackmetal of deathmetal? Of blackened deathmetal, zoals het tegenwoordig ook wel aangeduid wordt. Het is mij om het even wanneer Behemoth een nieuw album uitbrengt. Deze Polen die onder de bezielende leiding van Nergal hun elfde album afleveren, weten juist door de kruisbestuiving van death- en blackmetalmuziek de afgelopen jaren vrij succesvol de diverse podia te beklimmen en een grote schare liefhebbers aan zich te binden. Het album Satanist uit 2014 heeft daar zeker een steentje toe bijgedragen. Een album dat de laatste jaren regelmatig integraal live is neergezet. Toch werd het ondertussen tijd voor nieuw werk en I Loved You At Your Darkest is het langverwachte nieuwe album.
Een album dat volgens Nergal met een quote van Jezus zelf als titel van het album, de meeste extreme vorm van blasfemie is tot nog toe bij Behemoth. Toch vraag ik me de afgelopen jaren af wat er nu allemaal waar is van deze voorstelling, dit imago, van Behemoth. Zelf geeft Nergal aan dat hij zich nooit echt veilig voelt in zijn thuisland en juist deze begrenzing maakt hem creatief. Dat de (katholieke) kerk met zijn regeltjes en de staat hem prikkelen, lijkt voor mij de meest plausible uitleg voor het schenen-schoppen op een basis van goede extreme muziek. Dat het gebruik van godslastering daarbij sterk tot de verbeelding spreekt, snap ik dan ook wel weer, met of zonder kerkelijke schandalen.
Het nieuwe album ligt muzikaal sterk in het verlengde van The Satanist en kan naadloos geïntegreerd worden in de bekende setlist van Behemoth. Toch zijn er, wat mij betreft, wat kleine subtiele verschuivingen te bemerken op het totale album. Verschuivingen die het geluid op I Loved You At Your Darkest ergens meer toegankelijk maken en meer richting metal neigen. We zullen het wel gaan horen van de diehard blackmetalfans die de verschuiving naar de deathmetal al niet altijd konden waarderen.
Over de hele linie is het nieuwe album echter van hoge kwaliteit waarmee Behemoth zich sterk profileert als oppermachtig binnen de eerder genoemde genres.
Solve zet met de kinderstemmen en de zang, die later in God-Dog terugkomen, meteen wat spanning neer die in Wolves ov Siberia wordt aangedikt en verder uitgemeten in een mooi deathmetaldecor waarin in de refreinen wat invloeden van Manowar lichtelijk naar voren komen. Maar Wolves ov Siberia is daarbij gewoon een sterke compositie waarin Inferno als een waanzinnige zijn drumstel bewerkt en het gitaargeluid aanhoudend, prominent en melodieus de vaart erin houdt. Dit is drie minuten spierballenwerk. De eerste single God=Dog ligt in het verlengde van Wolves ov Siberia, maar klinkt ergens ook meer toegankelijk. Zoals we gewend zijn, weet Behemoth de spanning altijd aardig op te voeren naar een muzikale ontlading die verwacht wordt. Die spanning zet dan ook vaak de toon en spreekt meer aan, zoals de spanning in een goede horrorfilm meer invloed heeft op de gemoedstoestand van de kijker dan een koelbloedige onthoofding.  Ook in God=Dog is er sprake van retestrak en snel drumwerk en is de gitaarmelodie dominant. Het gebruik van het kinderkoor is ergens heel paradoxiaal, maar past helemaal in de sfeer van de compositie.
Muzikaal gezien is Ecclesia Diabolica Catholica een logisch vervolg op God=Dog en spreekt melodieus sterk aan. De gitaarsolo past uitstekend en het tempo is goed opzwepend. Maar het gebruik van de akoestische gitaar verandert het karakter lichtelijk en het vervolg is krachtiger dan ooit naar het eind. Ook Bartzabel is wat afwijkend van wat we gewend zijn. Een eenvoudig gitaarintro krijgt bijval van een fraai drumritme dat bijna ‘tribal’ aanvoelt. De compositie op zich is langzaam neergezet en relatief rustig. Zo ook If Crucifixtion Was Not Enough. Sneller van aard ligt het gemakkelijk in het gehoor en komen de deathmetalelementen pas later naar boven drijven.
Elementen die je in Angelus XIII echter meteen voor de voeten geworpen krijgt. Dit is deathmetal pur sang en Behemoth in al zijn kracht op volle sterkte. Licht chaotisch, hard, snel en bruut lanceert Behemoth de muziek op je af. En met Sabbath Mater weet je zeker dat je met Behemoth te maken hebt. Het intro is onmiskenbaar van de hand van Nergal. Inferno mag qua drum misschien niet op volle snelheid drummen, iedere slag is wel met perfectie en kracht neergeslagen. Sabbath Mater is daarnaast, zoals we gewend zijn, erg melodieus aan de ene kant en toch behoorlijk zwaar van karakter aan de andere kant. Ook in Havohej Pantocrator is het karakter zwaar en het tempo langzaam in het begin totdat Inferno de loodzware bas- en gitaarmelodie van een fikse injectie brandstof voorziet en ultrasnel de katalysator uithangt. Een compositie die wat weg heeft van O Father, O Satan, O Sun van The Satanist zal het live uitstekend gaan doen.
Zwaar en overtuigend vervolgt Behemoth het album met Rom 5 8 (God echter bevestigt Zijn liefde voor ons daarin dat Christus  voor ons gestorven is toen wij nog zondaars waren). Een ultrasnel ritme wordt gevoed door drum en bas en de gitaarmelodie weeft zich als een (paradijselijke) slang door de zangpartij van Nergal.  In We Are The Next 1000 Years wordt het gaspedaal nog even een tandje dieper ingetrapt terwijl de Bijbelse geschiedenis nog even flink uiteen wordt gezet in een immense deathmetalmuur om met het outro Coagula een stevig stolsel in de deathmetalader te stoppen en zo het album waardig af te sluiten.
I Loved You At Your Darkest is een mooi nieuw hoofdstuk in het ‘boek der blasfemie’ dat Behemoth muzikaal aan het schrijven is. Ten aanzien van The Satanist is het een sterk vervolg op dit album met dien verstande dat er zeker composities op het album staan die meer toegankelijk zijn dan we soms gewend zijn van Behemoth. Wars van alle trends/genres gaat Behemoth zijn eigen gang en weet de deathmetal fris en interessant te houden op I Loved You At Your Darkest. Ik kijk wel uit naar het optreden volgend jaar in Utrecht.