Ik merk met de release van Opvs Contra Natvram dat ik ieder besef van tijd kwijt ben. Het album I Loved You At Your Darkness van Behemoth dateert namelijk alweer uit 2018. Sindsdien is de band flink aan het touren, is Nergal actief met zijn zijproject Me And That Man en heeft Behemoth een streamoptreden in een kerk gedaan. Toch niet de meest aangewezen plek voor de zanger die soms flink kan uithalen naar religie. Of is het juist een fascinatie voor religie die hem continu bezighoudt.
Neemt niet weg dat Satan op het nieuwe album geregeld even om de hoek komt kijken in zijn deathmetalmobiel. Op het vorige album speelde Behemoth strakke deathmetal, maar het geheel was wat meer toegankelijk dan ik gewend was. Daarmee blijft het wel een aantrekkelijk album en bleken de composities mooi in de livesetlist te passen.
Op Opvs Contra Natvram is Behemoth toch weer meer de donkere kant van de deathmetal aan het verkennen, met uitzondering van een aantal composities. In The Deathless Sun (die tevens als single naar voren is geschoven) is het geluid passend bij de band, maar ligt in de meeslepende zwaarte zeker een melodie aan de basis die het geheel vrij gemakkelijk te behappen maakt. Vooral het refrein weet je snel te raken. Tussendoor wordt er nog wel aardig aangepoot in de strakke deathmetalstukken.
De ander twee uitzonderingen vind je aan het begin en het eind van het album. Post-God Nirvana is voor een (te) lange introductie op het album . Wat tribalachtig wordt de spanning aardig opgebouwd, declareert Nergal zijn liturgische teksten en ondersteunt de tribalzang alles, maar drie minuten is voor een introductie wat te lang voor mij. De afsluiter Versvs Christvs is van een andere klasse. Begeleid door piano zingt Nergal wat sinister zijn teksten. Al gauw vallen bas en drum in en krijgt het alles een meeslepend en duister karakter. Het geheel bouwt zich op, krijgt nog wat hulp van koorzang en het tempo volgt tot een zinderende solo het startsein geeft voor het offensief.
In de overige composities is het voor meer deathmetal dat de klok slaat. In Malaria Vvlgata gaan alle remmen los en krijg je een furieuze en snelle deathmetalcompositie voor je kiezen. Met Neo-Spartacvs is het niet anders. Drum en bas zijn uitermate belangrijk in de basis. Wat leuk is dat Behemoth zich hier niet vastpint op een bepaalde genre. Er is een stuk heel toegankelijk en daarnaast wordt er gespeeld met tempo en stijl. In Neo-Spartacvs mogen drum en bas een belangrijke rol vervullen in het totale geluid. Iets dat zeker ook verdiend is omdat juist die strakke stuwende ritmesectie mede verantwoordelijk is voor het krachtige geluid van Behemoth.
Met Disinheritance blijft Behemoth op de ingeslagen weg en het moge zelfs vermeld worden dat het er hier nog heftiger aan toegaat. Is Nergal boos? Of liggen er andere emoties aan ten grondslag. Disinheritance is heftig en furieus in al zijn poriën en daarmee ook aardig complex voor de gemiddelde luisteraar. Deathmetal voor gevorderden, zal ik maar zeggen. Maar in alles een kenmerkende Behemothcompositie. Die stempel is ook duidelijk aanwezig in Off To War! Een ‘klassiek’ riffgeluid ligt aan de basis, maar wordt afgewisseld door een aantal variaties in het totale geluid.
De twee composities die volgen, Once Upon A Pale Horse en Thy Becoming Eternal, hebben een aantal overeenkomsten. Ergens in de composities bevatten ze stukken die aardig toegankelijk zijn binnen een duidelijke deathmetalbasis. Eerstgenoemde compositie heeft dan weer een versnelling aan het eind en In Thy Becoming Eternal ligt de variatie in een stuk gesproken tekst. Beide composities spreken wel enorm aan en geven je de juiste Behemothvibe mee.
Naar mijn idee is Opvs Contra Natvram minder toegankelijk dan zijn voorganger en neigt het gevoel meer naar het eerdere werk van Behemoth. Geregeld komt Behemoth furieus uit de hoek en bouwt een granieten deathmetalmuur op. Maar er is zeker genoeg ruimte voor afwisseling en dat maakt dit album wel weer een mooi kunststukje waarbij Behemoth deathmetal naar een nieuw niveau tilt.