Van origine speelt het Amerikaanse Being As An Ocean Post-Hardcore, maar met Waiting For Morning To Come en Proxy: An A.N.I.M.O Story werd een experimenteel klankbeeld geïntroduceerd. Deze albums verkenden de zijdes van de elektronische muziek en tonen een merkbare verschuiving naar heldere vocalen, waarbij het intense schreeuwen uit vroegere tijdperken geleidelijk vervaagt. Echter divergeren de losstaande singles Catch The Wind en Lost van dit nieuwe nieuwe geluid en herintroduceren zij het geluid dat kenmerkend is voor hun hoogtijdagen. Ditzelfde fenomeen lijkt zich te herhalen in de singles voor deze release, wat de indruk wekt dat de Amerikanen opnieuw plezier halen uit de Post-Hardcore van weleer.
Desalniettemin begint het album, gelijksoortig aan Proxy, met een elektronisch en gesproken intro op het nummer Beautiful Agony. Het minimalisme wordt ondersteund door melodieuze Hardcore riffs, waarbij de eerste kreten van Joel niet lang op zich laten wachten. Swallowed By The Earth was al uitgebracht als single en werd goed ontvangen door fans van het eerste uur. Er wordt namelijk terug gekeerd naar klanken die doen denken aan het onvolprezen debuutalbum Dear G-D. Met Michael heeft Being As An Ocean een kwalitatieve zanger in de gelederen, waardoor de wisselwerking tussen spoken words, screams en schone zang goed uit de verf komt.
Terwijl Swallowed By The Earth de hardere aspecten van Post-Hardcore belichaamt, verkent Purest Love de zachtere kant van het genre. De persoonlijke geladenheid en hopeloosheid in dit nummer geven aanleiding tot een bijzonder venijnige toon in Joel’s vocale uitvoering. Gave It A Voice So That My Heart Could Speak en Flesh And Bone vertonen gelijkenissen in zowel klank als thematiek en behandelen beide de passie van de verteller. Deze composities wisselen kalme en krachtige passages af, waarbij de duale vocalen van Joel en Michael worden ondersteund door creatief drumwerk en uiterst melodieuze riffs.
Toch tracht de band naar vernieuwing, door zorgvuldig de verschillende geluidselementen van eerdere albums te combineren. Dit komt bijzonder tot uiting in het krachtige Gloom, waarbij de instrumentatie teruggrijpt naar vroeger werk, terwijl de algehele sfeer meer in lijn is met recentere releases. De oprechte pijn in dit nummer wordt goed overgedragen op de luisteraar. Paradise In My Mind volgt de conventionele structuur van het genre, wat het minder onderscheidend maakt. Gelukkig compenseert Snake dit met zijn diversiteit, waarbij de akoestische intro overgaat in een gesproken verhaal over bedrog en mislukking, wat uiteindelijk uitmondt in een uitbarsting van agressie.
Zowel het titelnummer Death Can Wait als afsluiter The Fullness Of My Being werden eerder vrijgegeven en vormen hoogtepunten van het album, dankzij hun aanstekelijke refreinen en uiterst intieme teksten. Deze composities, hoewel doordrenkt van harde riffs, behouden een pakkende en herkenbare identiteit door de toevoeging van gesproken woord.
Being As An Ocean presenteert op Death Can Wait een samenvatting van hun discografie, waarbij de hardheid weer zijn intrede doet, maar waar ook de invloeden van de recente platen nog altijd gelden. Zo is het eindresultaat een gevarieerde plaat die zowel oude als nieuwe fans zal enthousiasmeren. De intensiteit, die van essentieel belang is tijdens hun live-uitvoeringen, lijkt met deze tien composities onveranderd te blijven. De Amerikanen leveren objectief een puike plaat af, die zich voor mij persoonlijk tot album of the year kan ontpoppen. Niettemin is het huidige jaar pas begonnen en het lijkt voorbarig om deze conclusie nu al te trekken.