Vanaf Captain Planet Can’t Stop Us is de toon gezet met een verwijzing naar de oude cartoon over een groepje eco-superhelden. Die toon van geestige teksten en na elke song wat flauw geouwehoer wordt strak aangehouden.
Een mooi stukje zelfreflectie is nooit weg, getuige track We’re Not Thrashers, We Are Hipster Posers. Voor een stelletje hipsters zetten ze een verdomd headbang-baar thrash nummer neer, getuige ook de andere songs. Het kunstje is helaas eigenlijk steeds hetzelfde en de riffs zijn niet bijzonder origineel, ook al klinken ze wel lekker. Ze komen zo uit de boeken “Thrash En Heavy Metal Riffs Voor Dummies.”. Beetje variatie treffen we nog aan op Glass Bones And Paper Skin, waar ook nog even een pagina opengeslagen wordt uit het handboek voor beatdown hardcore en bij Shut The Snarf Up uit black/death metal.
Dit is dan ook niet het album wat je, rustig op de bank, veel zult gaan luisteren. Het stelt simpelweg muzikaal te weinig voor. Een enkele luisterbeurt verdient hij zeker wel, uit nieuwsgierigheid van wat voor ongein er op de nummers te horen is. Met een sixpack bier in je donder of bij een live show valt er echter vast genoeg plezier te beleven met deze grapjassen. Het schijnt dat ze verkleed op het podium staan en er alles aan doen om het publiek te betrekken. Wat mij betreft meer een bandje dus voor na de lockdown.