Het is geen geheim dat deze band de mosterd haalde bij party thrashers Municipal Waste. Ze maakten er zelfs een nummer over, Ripping Off Municipal Waste. Spoiler: dat is ook zo op dit album, maar wel met wat extraatjes.
Op de eerste single, My Favorite Color is Pizza bezingen ze, in de beste traditie van die andere thrashers, Crisix, die een hele EP uitbrachten over dit onderwerp, een ode aan de cirkelvormige lekkernij. Een ander favoriet onderwerp van dit soort bands komt voorbij op The Hash Slinging Slasher. Andere titels zijn van de knotsgekke variant zoals Eels and Escalators, Garth Let My Family Go.
Veel nummers volgen het beproefde stramien. Geschreeuwde vocalen, snelle thrash riffs. Toch zijn er wat uitzonderingen. Zo klinkt Get To The Point net wat vuiger, een beetje hoe ZZ Top zou luisteren als ze in de Bay Area scene waren opgegroeid. Glass Bones and Paper Skin IV heeft brutal slamming death metal invloeden. Op The Accountant’s Due (Stab The Katana) horen we invloeden van Hatebreed en op Tater Tot Eyes zelfs wat van moderne, nu hippe beatdown hardcore bands als Knocked Loose.
Al met al zal hier geen Grammy mee worden verdiend. Waarschijnlijk zal het ook geen AOTY lijsten halen. Maar de band heeft er duidelijk zelf lol in, en die én de energie werkt wel aanstekelijk. Wederom gewoon een leuk thrash niemendalletje voor een band die vooral live leuk is.