Voor mij is Benjamin Croft een onbekende. De toetsenist besloot zijn passie voor keyboard te volgen vanaf zijn zeventiende jaar nadat hij het album Close To The Edge van Yes te horen kreeg. Daar is zijn voorliefde voor progressieve rock ontstaan. En hoewel hij voor mij een onbekende is, is deze muzikale duizendpoot, geen onbekende in de muziekwereld. Zo toerde hij de wereld rond met Belinda Carlisle, Leslie Garrett, The Temptations en The Platters en bracht hij in 2018 zijn eerste album Far And Distant Things uit.
Voor dit nieuwe album We Are Here To Help wist Benjamin zich te omringen met wat andere grootheden. Grootheden die zijn passie voor progressieve rock weten te waarderen, maar die zeker ook niet vies zijn van de nodige jazz-elementen in de muziek van Benjamin. Op het nieuwe album vind je de bijdragen van Billy Sheehan, Simon Philipps, Marco Minnemann, Stu Hamm, Jeff Scott Soto, Greg Howe, Mike Stern en Frank Gambale. Allen muzikanten die hun sporen ruimschoots hebben verdiend in de muziekbusiness.
Zelf is Benjamin Croft, zoals duidelijk moge zijn, verantwoordelijk voor al het toetsenspel op het album. Bij Age Of Magrathea wordt de progliefhebber op de proef gesteld met een zeven minuten durende compositie die lijkt voort te komen uit een spetterende jamsessie waarin de synthesizer een belangrijke rol speelt. De jazz-elementen zijn duidelijk aanwezig maar dan wel jazz met fijne progressieve ritmes. Die jazzvibe krijgt meer diepgang in You Made Me Miss waar niemand minder dan Simon Philipps zich mag uitleven in (bijna) onnavolgbare ritmes waarin hij sterk wisselt van genre, tempo en intensiteit. Het centrale punt in deze compositie is natuurlijk weer de synthesizer, dat in mooi dubbelspel met het gitaarwerk van Billy Sheehan de lucht laat trillen van passie. Leuk detail is een stuk reggae dat uiteindelijk uitmondt in een vrij rustige afloop.
Tussendoor krijgt de luisteraar een compositie met zang van Jeff Scott Soto. De compositie is vrij gangbaar en grijpt terug naar het geluid van Alan Parsons in de vorige eeuw. Lekker, toegankelijk en vol van melodie. Dat Benjamin zich niet laat verleiden tot eenzijdigheid blijkt daarna door de bijdrage van Lynsey Ward. Een zangeres die klinkt als een nachtegaal en mijn herinnering naar Clannad springlevend maakt. Zelf is ze actief in de band Exploring Birdsong. Haar zangstem ontroert, maar de compositie beweegt zich niet altijd zoals je het verwacht. Halverwege komt er een stevige riff naar voren en een fijne synthsolo. Daarna beweegt het water zich als in een kabbelende beek. Een beek waarbij het geluid nooit verveelt en voor rust zorgt. Lysney komt terug in de single Wrestling With Plato. Deze compositie representeert het geluid van Benjamin Croft goed. Behalve de engelenzang van Lynsey beweegt Benjamin alle kanten op. En zo word je continu op het verkeerde been gezet door stijlwisselingen en variaties in tempo.
Jeff Scott Soto komt terug in de afsluiter She Flies Softly On. Een vrij rustige compositie waarin de doorgaande melodie de aandacht vraagt. Het neigt een beetje naar een ballad, maar is gewoon een wonderschone compositie waarin Jeff mag laten horen wat hij kan.
De laatste twee composities zijn beide weer instrumentaal. Same Siders start toegankelijk, maar heeft wel wat verrassende ritmes in een soort soundtrackachtige setting in zich en na bijna twee minuten verandert de stijl weer compleet. Muzikaal beweegt alles zich hier van zenuwstrelend tot georganiseerd chaotisch. Lower Moat Manor ligt helemaal in het verlengde van de rest.
We Are Here To Help is een bijzonder album dat je niet zomaar even draait. Daarbij moet de verstokte progliefhebber zijn muzikale grenzen en voorkeuren geregeld laten varen in jazzy stukken. Maar er is genoeg te luisteren en liefhebbers van Yes of van Alan Parsons komen helemaal aan hun trekken met dit album.