En deze CD is daar de verslaglegging van . een dubbelcd met maar liefst 21 nummers, klassiekers van grote name van ooit, zoals bijvoorbeeld Etta James, Aretha Franklin, Ray Charles, Lucinda Williams, Tina Turner en Nina Simone. Begeleidt door een fantastische blazerssectie knalt de stem van Beth door de kamer, af en toe even een pauze nemend, zodat er ruimte is voor de gitaarsolo’s van Bonamassa. Deze CD swingt! Het openingsnummers is heel toepasselijk Amsterdam, Amsterdam!, geschreven door Hart en Bonamassa, waarna klassiekers volgen als Them There Eyes, Sinner’s Prayer en Can’t Let Go. De up-tempo nummers worden regelmatig afgewisseld met wat ingetogener nummers om daarna meteen het tempo weer op te schroeven. Ik kan me niet anders voorstellen, dan dat het publiek non-stop op de stoelen heeft staan springen. De gitaar van Joe Bonamassa giert, brult en dendert voort zodra hem enige ruimte gegeven wordt. De energie van Beth Hart lijkt onuitputtelijk. Aan het einde van CD2 staan nog twee geweldige versies van Nutbush City Limits en I’d Rather Go Blind.
De hele cd is vrijwel in 1 take er op gezet, met de intentie om de processen van vroeger te laten herleven, dus geen overdubs, geen herkansingen. De afsluiter Antwerp Jam is ook geschreven door Hart en Bonamassa, een ruim vijf en een halve minuut durend afscheidsnummer.
