Damaged Good is een vintage Betties-album. Misschien niet zo overweldigend als debuut Palomine in 1992, want een band kan het publiek ook maar één keer van z’n sokken blazen, maar nog altijd net zo fris en dynamisch.
Dit elfde album laat de band in al zijn bekende facetten horen en bevat een paar pareltjes die alleen deze band kan inblikken. Brother in Loins is daar een mooi voorbeeld van: een lekker-pompende jaren 80-baslijn, gitarist Peter Visser die slechts in de finale helemaal uit de schaduw treedt, en zangeres Carol van Dijk met een tekst die enkel uit haar mond geloofwaardig gebracht kan worden.
Andere instant Bettie-klassiekers zijn de felle single B-Cuz, het heerlijk rockende Unsane en Digital Sin (Nr 7). Die laatste is een song waar je al snel hele reeks adjectieven voor nodig hebt als je die wil omschrijven, te beginnen met post-apocalyptisch, episch, vlammend en psychedelisch. Dat geweld wordt afgewisseld met tragere, ingetogen nummers als Brickwall en Mouth Of Age en het tussen rocken en dromen schipperende Whatever Happens.
De Betties krijgen op Damaged Good ook nog hulp van Peter te Bos van Claw Boys Claw, die mee komt croonen op Love Sick, en professor Nomad die meedoet op Never Be Over. Niet dat dat nodig was om van Damaged Good een interessant album te maken, want Bettie Serveert speelde met hoorbaar plezier en zin deze nummers in. Na 25 jaar misschien iets bezadigder, maar het vuur brandt nog hard en met Damaged Good wordt een nieuwe lading brandstof aangeleverd.
https://www.youtube.com/watch?v=ExOiSyOKKHU
https://www.youtube.com/watch?v=eJqcN69eD1k
https://www.youtube.com/watch?v=FWP0NKi1VXM
https://www.youtube.com/watch?v=A6X3qVep7Jc