Beyond The Labyrinth – XXV

De Belgische classic rock/hardrockband Beyond The Labyrinth bestaat 25 jaar en dat wordt gevierd met een nieuw, vijfde album: XXV. Sinds het vorige album, The Art Of Resillience uit 2017, heeft de band een nieuwe bezetting. Filip Lemmens was op The Art Of Resillience nog één van de gastzangers, samen met gitarist Erwin Suetens van FireForce, en dat beide partijen goed bevallen zijn, want intussen is Flype de vaste zanger van Beyond The Labyrinth. Andere nieuwkomer is Eddy Scheire. Het laatste originele bandlid is Geert Fieuw.
 
Er is op XXV nog een extra bandlid. Eentje die we enkel met z’n familienaam aanspreken: covid. De viruspandemie speelde een niet onbelangrijke rol bij de opnames. Elk bandlid moest zijn partijen thuis opnemen en doormailen (enkel de drums werd in de studio opgenomen). Dat zorgt voor langere en complexere opnames en uitdagingen om alles netjes te mixen en producen. Als we nu al één opmerking mogen maken over het nieuwe album van Beyond The Labyrinth, is dat we hier toch een beetje de strenge hand van een producer missen. Iemand die met een zeker gezag in de studio kan vertellen dat een bepaalde take nog eens opnieuw moet ingespeeld worden. Waar ze wel goed de hand in hebben gehouden is de lengte van de songs. Geen progrock-uitstapjes met ellenlange solo’s, wel compacte en duidelijke songstructuren.
 
Beyond The Labyrinth koos voor XXV voor een opvallend heldere, luchtige mix met nauwelijks compressors en reverbs. Alle instrumenten en de zang zitten mooi op hetzelfde niveau en er is geen gelaagde wall of sound die alle oneffenheden uitvlakt. Het is een berekend risico. Voor een band met 25 jaar op de teller mag dat op zich geen uitdaging zijn. Het maakt dat bijvoorbeeld de synths meer ‘vooraan’ in het geluid zitten in vergelijking met wat we doorgaans te horen krijgen in dit genre. Maar dat is hier geen problem. En de synths en keys klinken mooi retro, zoals ze dat in de jaren ’80 deden.
 
De songopbouw en de lyrics zijn degelijk en misschien wel wat voorspelbaar, maar dat kan classic rock (of anders hardrock) wel hebben als je het maar met veel passie en grinta brengt. En dat doen ze bij Beyond The Labyrinth. Het gaat in de songteksten vaak over ‘in the sky’ en vliegen, misschien als metafoor voor de verwachte bevrijding na de coronalockdown. Louder Than Thunder is daarbij een beetje een verrassing. Die lyrics gaan niet over hoe luid de band wel denkt te spelen, maar over het motorengebrul van een lag overvliegend vliegtuig op een airshow. Met echte vliegtuiggeluiden verwerkt in de track en met een intro die doet denken aan het oudste werk van Iron Maiden en Running Wild.
 
Rush Rush Rush is losjes geïnspireerd op Highway Star van Deep Purple, een cover die vroeger nog in de live-set van Beyond The Labyrinth zat. Inzake compositie en inventiviteit heeft deze track inderdaad dezelfde look & feel, maar voor dezelfde magie moet je toch bij het origineel zijn. Op Falcon Eye overheerst de synth, gelukkig wel op een manier dat je het de band meteen vergeeft, ook al ben je vooral een liefhebber van gitaar-riffs. Die heel aanwezige synth-sound duwt deze Belgische band bij momenten in de richting van the Alan Parsons Project, Supertramp en Electric Light Orchestra, wat nog steeds mooie referenties zijn.
 
Mijn twee favorieten op XXV zijn Up There In The Sky en Improve, Enhance. Ook leuk voor de fans: wie XXV op CD koopt, krijgt als extraatje heropgenomen versies van Healer en Wings. Alles bij elkaar is XXV een prima album voor de liefhebbers van classic rock.