Biffy Clyro – Opposites

Bijna uit elkaar gedreven door de alcohol om vervolgens weer bij elkaar te komen met frisse ideeën. Het is typerend voor het zesde studioalbum van Biffy Clyro. Het werk luistert naar de naam ‘Opposites’, en dat niet zonder reden. Een dubbelalbum dat in eerste instantie zou worden uitgebracht als twee losse albums, wordt nu uitgebracht als tegenstrijdige dubbelaar. Tekstuele tegenstrijdigheid, daar staat ‘Opposites’ voornamelijk voor. 
Daarnaast staat ‘Opposites’ voor de nieuwe weg die de Schotse band inslaat.  Het album opent sterk met ‘Different people’, ‘Black Chandelier en ‘Sounds like balloons.’ De plaat opent sferisch met een synthesizer. Ook zijn af en toe de viool en zelfs de harp niet weg te denken. Juist de toevoeging van deze instrumenten laat de spatzuivere opname van ‘Opposites’ nog beter tot zijn recht komen. Verwacht nu geen poppy ‘Voice of Holland’ plaat, want deze instrumenten leggen louter kleine accenten op juist rockende nummers van Biffy Clyro.  Het zijn aangename details die het geluid van de band goed aanvullen. Tegenstrijdig is het niet?
Jawel, liefdesliedjes. De teksten op ‘Opposites’ zijn voornamelijk gebaseerd op het falen van zanger Simon Neil. Falen in het liefdesleven. Hij is een mislukkeling, en dat mag de hele wereld horen. Om die reden zijn zijn teksten heel direct en begrijpelijk opgezet. Af en toe zelfs zo direct dat we te maken hebben met een cliché. Nogmaals: verwacht geen lieflijke liefdesliedjes. De plaat is opgebouwd met een elektrische gitaar die vrijwel elk nummer aan bod komt. Een zwaar geluid, vergezeld met een gladgestreken productie en catchy refreintjes. ‘Opposites’ komt over als een plaat die niet snel is te vergeten. Met name de climax in hitsingle ‘Biblical’ zal nog lang heugen. Commercieel succes? Nog amper. Maar Biffy Clyro is duidelijk langzamerhand op weg om een groter publiek aan te spreken.
Al met al verdient Biffy Clyro een pluim voor het leveren van constante kwaliteit op een goed gevuld dubbelalbum. De opname en productie zijn eveneens om van te smullen, en ook de toevoeging van kleine instrumentale details maakt deze plaat alleen maar beter en beter. Het is dan jammer dat ‘Opposites’ tekstueel niet zo heel veel te bieden heeft. Doordat het aanvankelijk twee losse albums betrof, kun je nu de tegenstrijdige denkwijze van Simon Neil beter begrijpen. Wil je daar achter komen? Dat is tamelijk eenvoudig: je draait ‘m opnieuw voordat je er erg in hebt.