Big Boy Bloater and The LiMiTs – Pills

Twee jaar geleden bracht Big Boy Bloater and The LiMiTs een heerlijke rhythm & bluesplaat uit, Luxury Hobo. Met Pills gaan ze vrolijk verder op de ingeslagen weg.
Nou ja, vrolijk. Big Boy Bloater is nogal somber aangelegd. Muzikaal is dat niet te merken, want dat gedeelte zou je toch wel degelijk eerder als vrolijk bestempelen. Dat is wel met behulp van de pillen uit de titel, want een paar jaar geleden had hij nog een fikse depressie. Voorzien van pillen en met een toetsenist minder zijn ze nu terug als powertrio.
En iedere keer weer een vrolijke melodie bij een aanzienlijk minder vrolijke tekst. Stop Stringing Me Along is daarvan een mooi voorbeeld. Een fijne melodie die gelijk blijft hangen en met de (semi-?)akoestische gitaar en achtergrondzangeressen onverwacht warm wordt. En waar je misschien zou verwachten dat het over een weinig toeschietelijke liefde gaat, gaat het over oude ervaringen met platenbazen die van alles beloven maar niets waarmaken.
Big Boy Bloater kan wel soleren – en vooral als hij de slide erbij pakt is dat buitengewoon prettig – maar het is meestal geen onderdeel waar naartoe gewerkt wordt. Het geeft aan dat Big Boy Bloater and The LiMiTs, ondanks alle lof die de voorman met het krachtige, licht raspende stemgeluid krijgt toegezwaaid van o.a. Jools Holland, toch in de eerste plaats een band is. Dat hij het wel kán, dat soleren, is te horen in de up-tempo rockers als This Ain’t Rufus. De absolute tegenhanger daarvan is de afsluiter Life Full Of Debt, die gedragen wordt door een… ukelele!
Het gaat om het liedje, en daar zijn bas en drums net zo belangrijk in. Een kenmerkend rijtje songs zit in het midden van het album. Slacker’s Paradise heeft een funky en zelfs naar calypso neigend gitaartje, Mouse Organ heeft dan weer een blues noir-feel à la Nick Cave of Major Parkinson en Oops Sorry is vervolgens een poppy shuffle met een opvallend orgeltje, die wel aan Nick Lowe en Dave Edmunds herinnert.
Zo zwiert Big Boy Bloater and The LiMiTs in drie kwartier door twaalf songs die sterk verschillen, maar wel allemaal iets hebben van de popmuziek van vóór de beats per minute. Ja, ik zei popmuziek, geen rockmuziek of roots. Maar in dit geval sluiten die drie elkaar helemaal niet uit. Het levert net als de vorige keer een gevarieerd en gezien de teksten opmerkelijk luchtig album op. Hoe je het wilt noemen doet dan eigenlijk niet ter zake.

Big Boy Bloater and The LiMiTs website