Big Wreck – Grace Street

De Canadees-Amerikaanse rockers van Big Wreck hebben de smaak weer te pakken en komen met het derde album in zes jaar tijd.
In 1994 werd de band opgericht door zanger/gitarist/toetsenist Ian Thornley. Het debuut album In Loving Memory haalde maar liefst twee keer platina in Canada, goed voor een verkoop van 200.000 (!) exemplaren. In 2001 kwam eindelijk de opvolger, The Pleasure And The Greed. Het album haalde een hogere notering in de hitlijsten, maar verkocht minder goed dan het debuut album. In 2002 besluit Thornley solo te gaan en Big Wreck houdt op te bestaan. Tot in 2o10, dan is er een uitgebreide Canadese toer waar Thornley and gitarist Brian Doherty samen nummers van zowel Big Wreck als Thornley spelen. In 2012 en 2014 volgen dan respectievelijk het derde en vierde studio album van een nieuw leven ingeblazen Big Wreck.
Grace Street is het vijfde album, en de derde van de herboren band. Naast Thornley spelen hier nu ook drummer Chuck Keeping en bassist Dave McMillan in mee. Live wordt de band gecompleteerd met de gitaristen Brian Doherty en Paulo Neta. De nummers op het album kenmerken zich door de rustige rock met melodieuze zang. Het valt allemaal in de categorie Mainstream Rock zoals dat in de Verenigde Staten zo mooi heet. Het album telt dertien nummers en duurt bijna zeventig minuten. Er is geen nummer dat er echt uitspringt, maar dat wil niet zeggen dat het eentonig is. Integendeel, er is variatie genoeg. Tomorrow Down heeft een aantal haperingen halverwege het nummer, tijdens de koortjes lijkt het alsof steeds hetzelfde stukje start, slim gedaan want de luisteraar denkt inderdaad dat de hele boel vastloopt.
You Don’t Even Know is iets steviger dan de eerste drie nummers, maar net als het grootste deel van het album klinkt het allemaal wat gedateerd. Het zou zo maar een album uit de jaren tachtig kunnen zijn. Digging In is een lekker rock nummer, iets steviger gitaarwerk dat wat rustiger wordt op het moment dat de koortjes klinken. En dan is er ineens het zeven minuten durende, instrumentale Skybunk Marché waar de heren gitaristen zich heerlijk kunnen laten gaan in lange solo’s.
Al met al toch zeker een album dat een luisterbeurt verdient, maar of het echt hoge ogen gaat gooien? Liefhebbers zullen het zeker weten te waarderen. En de band is zeker niet de minste, in ieder geval niet in thuisland Canada.