Billy F. Gibbons – The Big Bad Blues

Het laatste studioalbum van ZZ Top, het door Rick Rubin geproduceerde La Futura, dateert alweer van 2012. Van die relatieve stilte maakte ZZ Top-voorman Billy Gibbons gebruik om in 2015 te debuteren met een soloalbum, Perfectamundo. Blijkbaar tikt de klok in huize Gibbons, want nu is er alweer een opvolger verschenen: The Big Bad Blues.
De stevige latin-invloed van Perfectamundo is verdwenen. Het is ouderwetse, vuige blues, met ook covers van Muddy Waters (Standing Around Crying en Rollin’ and Tumblin’), Jerome Green (Bring It To Jerome) en Bo Diddley (Crackin’ Up). De begeleidingsband van Perfectamundo is voor een groot deel intact gebleven, met als voornaamste kompaan coproducer en muzikant Joe Hardy, al jaren Gibbons’ rechterhand bij ZZ Top. Op de drumkruk zit deze ronde een paar keer Guns N’Roses’ Matt Sorum.
Wat niet veranderd is, is het veelvuldig gebruik van AutoTune. Niet om gebrek aan toonvastheid te verhullen, maar als artistiek element. Van mij had het niet gehoeven, maar Gibbons is nooit wars geweest van modernere – al dan niet elektronische – elementen, dus het past wel in het eerdere werk. Op Perfectamundo gebruikte hij zelfs een rapper!
Het album begint met Missin’ Yo Kissin’, opmerkelijk genoeg van de hand van mevrouw Gibbons. Net zoals de door menéér Gibbons geschreven songs zit het echt in het ZZ Topstraatje. Ja, het is blues, maar met een swing in vooral de ritmegitaar die erg herkenbaar is. Dat is natuurlijk ook bijna onvermijdelijk. Gibbons is de gitaar én de stem van ZZ Top en dat kan hij na vijftig jaar in die band niet zomaar even terzijde schuiven, zeker niet wanneer hij geen heel andere insteek kiest, zoals met de latin op Perfectamundo. Hier zit het verschil ‘m vooral in het veel vaker inzetten van de mondharmonica. Overigens zijn er ook momenten waarvan je ook bij ZZ Top heel blij zou worden, zoals de solo en het outtro van Hollywood 151.
Het zijn vooral de covers waarin Gibbons het verschil met ZZ Top maakt. Standing Around Crying is een veel hoekiger blues dan we van ZZ Top gewend zijn en dat geldt eigenlijk voor Bring It To Jerome. Het overbekende Rollin’ and Tumblin’ is zo’n beetje de meest up-tempo track van het album. Crackin’ Up wijkt nog het meest af, met vrolijke koortjes en een bijna calypso-achtige sfeer – waarmee hij overigens heel dicht bij het origineel blijft.
Bij Perfectamundo was de latinvibe genoeg om het verschil te maken, hier schurkt het soms wel heel erg tegen ZZ Top aan. Het maakt dat het op momenten vooral doet verlangen naar een volgend ZZ Top-album. Al blijft een album met Billy Gibbons altijd de moeite waard. Zelfs met AutoTune.

Billy Gibbons website