Billy Graziadei (BillyBio): Je moet New York in New York laten

Ik spreek Billy Graziadei via Zoom vanuit onze huiskamers. Zijn vrouw brengt hem wat koffie voor het gesprek begint. Alles  laat zien dat hij een gewone, sympathieke kerel is. En dat terwijl hij toch een flinke carrière heeft gemaakt met bands als Biohazard, Powerflo en zijn solo-project BillyBio. Hij is net herstellende van COVID, maar maakt het tijdens het gesprek gelukkig weer prima zodat we het kunnen hebben over zijn nieuwe album, Leader And Liars en zijn interessante leven.
Proficiat met het nieuwe album. Hoe kwam dat tot stand en hoe weet je wat een Powerflo, Biohazard of BillyBio nummer wordt?
Ik ben altijd bezig met het schrijven van nummers. Ik krijg altijd en overal ideeën en deze plaat leek zichzelf te schrijven. Ik had ineens een collectie van nummers die samen bleken te passen. De titel kwam ook snel in me op. Ik heb iets cools gedaan tijdens de pandemie op mijn Patreon, daar documenteerde ik het schrijven van twee nummers. Ik maakte zeven afleveringen waarin ik gewoon ging zitten met mijn akoestische gitaar en liet vanuit daar zien hoe de akoestische riff in de studio een nummer werd met drums en bas. Ik begin niet bewust met het schrijven van een nummer voor Powerflo, Biohazard of BillyBio. Het is niet eens altijd een hardcore, metal of punk nummer. Veel ervan verschijnt niet eens. Misschien, als ik dood ben zal dat werk het levenslicht zien als mijn vrouw het postuum uitbrengt, haha. Het is goed als je muziek niet beïnvloed wordt door een specifiek doel.
Ik wilde niet schrijven over de pandemie. Ik realiseerde me dat iedereen in hetzelfde schuitje zat en door dezelfde shit moest. Mensen moesten zich isoleren, verloren vrienden, hun baan… Ik wilde daar niet over schrijven. De video van Turn The Wounds heeft wel wat heftige, daaraan gerelateerde beelden. Maar het nummer zelf gaat over hoe je het beste kunt maken van een slechte situatie en daar iets positiefs uit kunt halen, wat wijsheid eruit kunt verkrijgen. 
Je hebt een bewogen leven geleefd. Wat zijn de lessen die je daar uit haalde?
Survival. Ik dacht vroeger dat mijn leven zoveel zwaarder was dan dat van anderen. Maar er zijn zoveel leeftijdsgenoten geweest die hebben moeten dealen met hun ouders, alcohol- en drugsmisbruik, gang shit… Niemand is beter of slechter dan een ander. Toen ik me dat besefte was ik meer comfortabel met mijn leven. Wat we tijdens de pandemie geleerd hebben, naast hoe we onze handen moeten wassen, is dat onze leiders leugenaars zijn en alles zeggen ten behoeve van hun eigen plannen. Het maakt niet uit of ze links, rechts, vegan of carnivoor zijn… Ze kunnen beginnen met de beste intenties, maar uiteindelijk worden ze corrupt. Er is zo’n oude grap, ‘’hoe weet je dat een politicus liegt? Zijn lippen bewegen’’. Ik probeer gewoon te doen wat ik kan om de wereld beter te maken. Voor mij, maar ook zeker voor mijn vrouw, kinderen en  vreemden. 
Zo’n leven vraagt eigenlijk om een biografie. Ooit over gedacht die te schrijven, zoals Roger Miret (Agnostic Front) en Harley Flanagan (Cro-Mags) deden?
Ik ben al jaren aan het schrijven. Voor mijn Patreon schrijf ik Tales From The Hardside. Daar geef ik mijn fans een kijkje in mijn creatieve keuken. Ze zien als eerste al het artwork en de voorgestelde titels van mijn platen. Tales From The Hardside is niet echt een podcast, maar heeft verhalen over hoe we bijvoorbeeld in Nederland met Metallica het podium deelden of mijn omgang met Evan Seinfeld (Biohazard vocalist – JvdS). Het zijn allemaal verschillende afleveringen met verschillende verhalen. Het zou tof zijn die uit te brengen in een koffietafel boek met foto’s van de Nederlandse Stefan Schippers. 
New York is nu een stuk veiliger dan toen jij er in opgroeide. Je woont nu in Los Angeles, maar mis je het oude New York?
Nou, New York is niet meer zo veilig. Mensen worden beroofd en beschoten in metrostations… Het is weer net zo erg als toen ik  kind was. Tja, zoals Agnostic Front zingt “I Miss The Old New York’’. Ik hou van New York, ondanks dat ik als kind achterna gezeten, beschoten, beroofd en met pistolen en messen ben bedreigd. Er was natuurlijk ook dat criminele element waar ik bij betrokken raakte,maar dat heb ik achter me gelaten. Ik was eens in Salt Lake City met MCA van The Beastie Boys aan het snowboarden,toen begon iemand daar ruzie te zoeken met ons. Dus ik meteen er met gestrekt been in van, ‘’fuck you man,” zoals we in Brooklyn deden. MCA kalmeerde me toen, “Je moet New York in New York laten’. Dat is wel goed. Het is gewoon anders in plekken zoals Utah, rustiger… Maar je kunt de jongen uit Brooklyn halen, maar nooit helemaal het Brooklyn uit de jongen. Ik mis de seizoenen van New York, de ratten, de atmosfeer, de geuren… Maar ik heb een familie en mijn vrouw is Braziliaans, die miste de warmte van haar thuisland dus we verhuisden naar Californië.
Je bent ook als producer werkzaam met je eigen studio, Fireworks Studios. Wat maakt jou uniek als producer?
Ik denk dat mijn sterkste punt, mijn ideeën zijn en dat ik trots ben mijn naam op een album te zetten. Dus ik behandel elke plaat van elke artiest alsof het ook echt een plaat van mij is. Ik geloof niet in middelmatigheid of ‘’goed genoeg’’. Zoals Beavis & Butthead vind ik het of ‘’sucks’’ of ‘’amazing’’. Ik wil achter mijn product kunnen staan. Daarnaast heb ik geleerd platen op te nemen in de jaren negentig met grotere budgetten. Ik weet nu hoe je een groots, duur klinkende plaat kunt maken, maar toch met minimale investeringen.
Net als Matt Heafy van Trivium beoefen je Braziliaanse jiu jitsu. Ooit met hem gespard en wie zou winnen in een gevecht tussen jullie?
Ja, ik ken Matt goed. Hij stuurde me net nog een nummer door voor een computerspel dat hij componeerde, het klinkt wat elektronischer dan normaal. Hij heeft een paarse band, of intussen misschien wel een bruine. Ik ben zelf intussen alweer een jaar of zes in het bezit van de zwarte band. We hebben het gezegde ‘’wat op de mat gebeurt, blijft op de mat.” Ik ben ook niet bezig mezelf te bewijzen. Ik ben gewoon comfortabel met mezelf, of dat nu is in gi? of kimono, of thuis in mijn joggingbroek en mijn haar door de war. Ik train ook niet voor een specifiek doel. De grootste uitdaging voor me is iemand te vinden die traint zoals ik. Vuur met vuur bestrijden is makkelijk, maar het te blussen met water is veel interessanter.
Ik heb gelezen dat je wat Zweeds spreekt. Ken je ook wat woordjes Nederlands?
Ja, dingen zoals ‘’dankjewel’’, ‘’vrolijk Pasen”, ‘’alles goed’’, ‘’goedenavond’’, “Eindhoven is kicken’’. Leuk verhaal, ik was eens in Nederland, wat soms als een tweede thuis voelt en ik zag een mooi meisje. Mijn Nederlandse vrienden vertelden me wat tof zou zijn om te zeggen tegen haar, iets wat aan zou geven dat ze heel mooi is. Dus ik liep naar haar toe en zei ‘’oprotten”. Ze keek naar mij, toen mijn vrienden en moest gelukkig lachen. Ja, ik ben wel dol op jullie cultuur en mensen en hoop snel weer naar Nederland te komen.