Eentje die ik nog niet kende is het genre noiserock. Mijn digitale vriend Wikipedia leerde mij “dat noiserock een genre is van op indierock en punkrock georiënteerde kunstmuziek dat wordt gekenschetst door de Engelse naam: noise betekent ruis”. Het medium leert verder dat “het een voor leken moeilijk te beluisteren muziekstijl is waarbij wordt gezondigd tegen alle regels die doorgaans in popmuziek gelden”. Ik loop al een tijdje mee als recensent en heb in mijn schrijvende carrière al veel bagger langs horen komen. Kennelijk kan ik tal van albums en muziek met terugwerkende kracht nu bestempelen als noiserock. Maar zo simplistisch ligt dat dus niet volgens Wikipedia, die ik nu verder maar terzijde schuif.
Bismut (genoemd naar het gelijknamige zwaar metaal) is een jonge Nijmeegse noiserock band. In 2016 kropen de vrienden Nik (gitaar), Peter (drums) en Huibert (basgitaar) bij elkaar en besloten na talloze experimentele jamsessies een band te vormen. Het trio manifesteerde zich aanvankelijk in de regionale underground scene. Nadat men daarmee meer interesse wekte volgden diverse optredens in Duitsland en werd opgetreden op de Zwarte Cross. In februari 2018 werd de single Buntovnost uitgebracht, alsmede een live in Doornroosje (Nijmegen) opgenomen video. Dat leverde tal van enthousiaste reacties op die Bismut aanzette tot het uitbrengen van het album Schwerpunkt.
Op Schwerpunkt staan vier lange nummers met een totale speelduur van 42 minuten die allemaal in één take zijn opgenomen. Zeg maar live in de studio. En vooral dat laatste vind ik een uitstekende zet. Hoe kwetsbaar kan je je immers opstellen met het uitbrengen van je eerste album. Waar de meeste bands er vandaag de dag voor kiezen om ieder vuiltje of verkeerde noot in de studio en op de mengtafel weg te poetsen, hoor je op Schwerpunkt iedere mispeer luid en duidelijk. Zelden hoorde ik zo’n eerlijk en heerlijk gruizig en puur rock album van Nederlandse bodem.
De vier nummers op Schwerpunkt lopen grotendeels in elkaar over. Het ruige en vaak vervormde gitaarspel van Nik staat op alle nummers centraal. De muziek kent ook een hoog jam-gehalte, waardoor veel nummers live ongetwijfeld anders zullen uitpakken. Ondanks de stevige mix van punkrock en logge hardrock zijn de heren in staat de luisteraar in een trance te brengen. Dat had ik vooral bij het nummer Storborg. Rustpunten zijn er vrijwel niet, of het moet de passage zijn op het laatste nummer Czar waarin Huibert op basgitaar begeleid door de drums van Peter de hoofdrol tijdelijk van Nik overneemt. Op het volgende album mogen wat mij betreft de drums wat prominenter en vetter aanwezig zijn. Op dit album klinken ze soms wat op de achtergrond en flets. Maar het siert de heren dat ze hier ook eerlijk te werk zijn gegaan.
Albums als Schwerpunkt zijn voor mij de lichtpunten in de hedendaagse rockmuziek. Bismut is een eerlijk en ambitieus rock trio waar we in de komende jaren hoop ik nog veel van gaan horen.