En daar is hij toch uitermate goed in geslaagd en presenteert een album dat van begin tot eind in elkaar overloopt als een vanzelfsprekende progressieve reis waarin je kunt verdrinken. Evenals op Coming Home weet Bjørn melancholie en emotie om te toveren tot iets tastbaars waarbij kracht niet uit de weg wordt gegaan. Die krachtige elementen liggen vooral aan het begin van het album aan de oppervlakte. When Rain Falls kent namelijk een zwaar akkoordenoffensief wanneer de stilte voor de storm die komen gaat inzet. Meteen krijgt de luisteraar ook een gitaarsolo om de oren zoals Bjørn het neer kan zetten. Aansluitend, en dat is wat verwonderlijk, volgt er een jazzy vervolg met gitaar en piano om van daaruit naar een vertrouwde progrocksetting te gaan. Qua zang klinkt het wat als David Gilmour, hoewel Bjørn ondertussen dat niveau minstens geëvenaard heeft naar mijn idee. Behalve de link naar Pink Floyd ligt er in de gehele atmosfeer ook, en dat is misschien opmerkelijk, ook een verwijzing naar het geluid van George Michael. De gehele mix van de elementen levert een ultieme compositie op waarin we nogmaals getrakteerd worden op subliem gitaarspel.
Icarus heeft een ietwat ander karakter, maar ligt zeker in de lijn die we van Bjørn Riis gewend zijn. Ingetogen en krachtig op de juiste momenten weet hij hier met een stel uiterst doeltreffende akkoorden spanning op te bouwen en je mee te nemen op de emotionele reis waarin de lotgevallen van Icarus gekoppeld worden aan het centrale thema van verlies en eenzaamheid. Dat krijgt nog meer vorm in het zeer ingetogen You And Me. Zichzelf slechts begeleidend op gitaar kun je You And Me beschouwen als een serene proglovesong waarin de herhaling en eenvoud juist kracht uitstralen. He stemgeluid van Bjørn bepaalt voor een groot gedeelte de sfeer van de compositie(s) en het is bijzonder hoe emotioneel de zang kan zijn in Stormwatch dat met bijna een kwartier tot de langere composities gerekend kan worden. Maar een kwartier kan zo voorbij zijn. Het stemgeluid van Bjørn wordt hier bijgestaan door vrouwelijke zang die enerzijds min of meer in duetvorm aanwezig is, maar later als een sirene de luisteraar weet te verleiden. De intensiteit bouwt zich op en de emotie wordt langzaam naar een climax toe gestuwd met de gitaar en bas als hoofdrolspelers. De sinusoïde van gevoel golft door de compositie heen om uiteindelijk als een zware storm in te vallen met zwaar aangezet gitaarspel en drumwerk. Het geheel loopt over in een frisse regenbui die gedurende het album regelmatig over komt.
De krachtige elementen zijn met This House en Aftermath compleet naar de achtergrond gedreven. De uiterst trieste tekst in This House begeleid door akoestisch gitaarspel grijpen je beet. Het lichte snaregeluid van de drum en piano complementeren het geheel en het gevoel terwijl er een lichte verzwaring aanwezig is. De bezongen leegte van het huis is bijna voelbaar. De regenbui, die al eerder vermeld is, loopt rustig als een harde miezerbui over in Aftermath dat ergens een new-age gevoel oproept en het album afsluit met een geluid waarmee When Rain Falls het album startte en het geheel weer opnieuw ervaren kan worden.
Dit nieuwe album van Bjørn Riis is ergens heel kenmerkend voor hem, maar er wordt inderdaad meer naar de uitersten toegewerkt en daarmee toch verfrissend en onbekend klinkt. Het hele album loopt perfect in elkaar over en de wat verdrietige elementen zijn triest maar klinken absoluut niet depressief. A Storm Is Coming is een prachtig nieuw album dat de discografie van Bjørn Riis uitstekend aanvult en een absolute kandidaat voor de jaarlijst.