In dit geval een album vol met een heel arsenaal van bluesnummers die uiteenlopen van gortdroge blues tot smerige rauwe boomschorsblues. Gortdroog zoals in Final Hymn. Gaandeweg verandert de band in dit nummer het ritme en neemt het tempo toe en transformeert het nummer naar een experimentele blueshymne. De rauwe blues die we op de voorganger ook veelvuldig tegenkwamen, komt gelukkig terug in Time & Time Again, Cast Aside (met elementen van The Cult) en High Tide. Nummers die stuk voor stuk leunen op bluesgeoriënteerde rock, waar de ritmesectie opzwepend is en het gitaargeluid voor een groot gedeelte het karakter van het nummer bepaalt. Black Bottle Riot laat zich gelukkig niet geheel in één hokje stoppen. Met medewerking van Floor Kraayvanger leunen ze naar de funk/soul in Heart Of Stone en drijven ze de Mississippi af in Around The Sun, waar de steelguitaar het country-accent toevoegt aan het lo-fi opgenomen nummer. Maar klassieker One With The Dust is er weer één volgens het boekje. Zanger/gitarist Simon Snel laat op III: Indigo Blues horen dat hij, ondanks de ontberingen van de afgelopen jaren, nog altijd over een kei van een stem beschikt en laat juist in de de varianten op de blues zijn veelzijdigheid naar voren komen met als uitschieter het, voor mij sublieme, In Solitude. Geweldig hoe de band zo aan het eind van het album je nog even op het verkeerde been zet en er keihard in komt.
Met Soul In Exile wisten ze mij al te imponeren en op III: Indigo Blues heeft Black Bottle Riot de ontwikkeling gewoon goed doorgezet. De band speelt in oktober en november op vele plaatsen in Nederland, dus houd de agenda van de poppodia in de buurt in de gaten.
