Black Bottle Riot – Soul In Exile

Het lijkt bij bluesrock/metalblues te horen. Nadat de heren van Hellyeah zichzelf hadden afgezonderd van de buitenwereld in Texas kwam de wervelende cd Band Of Brothers ter wereld. Ook de vier heren van Black Bottle Riot dachten er hetzelfde over. Zij vertrokken naar het Franse Normandië om aldaar in gezelschap van veel gitaar en drank Soul In Exile te schrijven. En zo geschiede.
Het resultaat mag zeker treffend genoemd worden, want de negen nummers op de cd zijn geschreven in de goede traditie van Southern (blues) rock. Meteen in het titelnummer Soul In Exile krijgen we een smerig scheurend gitaargeluid te horen dat meteen laat horen wat voor vlees we in de kuip hebben. Het rauwe stemgeluid van Simon Snel past daar uitstekend bij. Hoewel de gitaar wel centraal staat in de meeste nummers krijgt het bijzonder veel ruimte in Tried & True. Een gitaarsolo waar de rest zijn eigen ding overheen en doorheen doet. Black Bottle Riot heeft zijn roots in Nederland, maar weet ook genoeg invloeden van overzee mee te nemen in de rest van de nummers. Geen gekopieer in de marge, maar het geluid heeft soms overeenkomsten met uiteenlopende  artiesten. In Knock Yourself Out ben ik heerlijk verrast wanneer ik de ziel van de veel te vroeg overleden Stevie Ray Vaughan voorbij hoor komen. Het Texasbluesgevoel kom daarna met Backseat Boogie helemaal naar boven. Een groove die verwant is aan het geluid van ZZ Top zorgt ervoor dat het nummer rockt, grooved, kreunt en steunt. Tegen het einde van het nummer lijkt de instrumentale kant van het nummer lekker lang door te lopen, maar helaas is het dan toch afgelopen waarna het naadloos in Trying Too Hard overloopt. Van de ene euforie in de andere geraak ik wanneer hierin Steely Dan en John Cougar Mellancamp samensmelten in de uiterst bluesy sfeer. Genoeg variatie dus te vinden binnen de grenzen van het genre. Het We’ll Be Rolling ligt werkelijk qua geluid in het episch centrum van de (Southern) blues. Zwaar als het moeras, scherp en donker als een onweerswolk neemt BBR ons mee om via een versnelling nog even het uiterste uit het nummer te persen. Dat een balladachtig nummer uiteindelijk ook niet mag ontbreken op deze cd, is misschien duidelijk. Met Away From The Shore neemt BBR ons aan het einde nog een keer mee naar de basis met ingetogen drum, een subtiel gitaargeluid en gevoelige zang.
Blues in Nederland leeft en Black Bottle Riot bewijst het. Klasse !