Een jengelend gitaargeluid dat in de eerste single Break The Routine trouwens ook uit de kast wordt gehaald. Even terug naar S.L.Y. kun je erover zeggen dat het een goede groove en melodie herbergt die je lekker uit je stoel doet springen. Strak en snel wordt de metalcore op je afgevuurd waarbij het eerder genoemde gitaargeluid subtiel en regelmatig even terugkomt. Zangtechnisch worden de teksten vol razernij uitgebruld. Dit is wel kenmerkend voor het geluid van Black Coast. Je moet er wel van houden.
In Break The Routine is dat niet anders. Opvallend is hier het strakke drumwerk dat de compositie beheerst. Ook hier eenzelfde opbouw als in S.L.Y. waarin een vurig couplet wordt afgewisseld met een melodieus refrein.
In Ill Minds is het niet anders en na het bruggetje dat luistert naar de naam Crooked wordt het tempo even flink opgevoerd in Mark Of The Bastard. Ondertussen blijkt Black Coast het kenmerkende geluid standvastig neer te zetten en viert de metalcore hoogtij op deze EP. Een sterke breakdown biedt even een ander tempo om daarna weer vol gas verder te gaan.
Afsluiter Lash Back is minstens zo snel en van enige meta(a)l(core)moeheid blijkt geen sprake te zijn. Onverminderd blijft Black Coast doorspelen om tevreden terug te kijken op een EP met een strak en consistent geluid. Dat de variatie wat uitblijft, moge duidelijk zijn. Voor de een een minpunt maar over de hele linie vind ik het wel prettig om dit passievolle metalcorevuur te beluisteren.