Act II is een groovende binnenkomer en ik weet weer heel zeker waarom Black Coast me met Ill Minds volume 1 wist te overtuigen met hun metalcoregeluid. De pompende drum en het duidelijk aanwezige gitaargeluid maken een prettig klinkende compositie waarin het refrein vol venijn op de luisteraar wordt afgevuurd. Het klinkt allemaal fris, energiek en motiverend.
In Diablo en Lost My Limits is dat niet anders. Het refrein is dan misschien minder aansprekend maar het karakter van het geheel is nog altijd venijnig en wordt scherp naar voren gebracht. In Lost My Limits speelt Black Coast regelmatig met het tempo en vooral het groovende middenstuk fungeert als trefzeker bruggetje. Er ligt over de hele linie een lekker geluid aan het geheel ten grondslag wat doet denken aan Within The Ruins.
Het rustieke Solace is de opstap naar Weird. Niets aan deze titel verantwoord het geluid hier. Niets is vreemd en het is een compositie die geheel in de stijl van Black Coast is neergezet. Net als in Lost My Limits wordt hier gespeeld en geëxperimenteerd met het ritme. Niet overdreven extreem maar gewoon binnen de marges die de metalcore vraagt van een pittige compositie.
Ill Minds volume 2 is gewoon een mooi vervolg op volume 1 en zet Black Coast voor mij stevig in het zadel. Pittig, scherp en vurig torpedeert de band hun muziek op je af.
De video van Ill Minds is afkomstig van volume 1