Onlangs liet zanger/bassist Glenn Hughes in een interview weten nogal gefrustreerd te zijn over het feit dat BCC niet of nauwelijks aan optredens toekomt vanwege de succesvolle solocarrière van gitarist/zanger Joe Bonamassa en het drukke schema wat daarmee gepaard gaat. Ook het feit dat Hughes steeds meer verantwoordelijk is voor het songmateriaal omdat Bonamassa wegens tijdgebrek geen nieuwe nummers aandraagt zit Hughes nogal dwars omdat, zoals hij zelf zegt, er niet verwacht kan worden dat hij ieder jaar met tien kwalitatief goede nummers op de proppen kan komen. Bonamassa reageerde daar niet veel later op en was op zijn zachtst gezegd “not amused” over de uitspraken van Hughes. Naar eigen zeggen heeft Bonamassa vanaf dag een aangegeven zijn solocarrière op de eerste plaats te zetten en dat er voor uitgebreide tournees met BCC in principe geen tijd is. Overigens kreeg Hughes later bijval van drummer Jason Bonham die ook verwacht had te gaan touren naar aanleiding van dit nieuwe album.
De frustratie van Hughes is te begrijpen omdat hij met BCC goud in handen heeft en na jarenlang ploeteren in het clubcircuit eindelijk een kans heeft om op grote podia te staan en de erkenning te krijgen die hij verdiend. Het nadeel is echter dat Hughes, Bonham en toetsenist Derek Sherinian niet zonder Bonamassa kunnen, of ze moeten een gitarist van hetzelfde kaliber weten te vinden. Bonamassa daarentegen zou wel gek zijn om zijn solocarrière op een laag pitje te zetten. In dat opzicht lijkt hij wat betreft de gemaakte afspraken het voordeel van de twijfel te hebben.
En dan het album, heeft Afterglow te lijden onder dit alles? Niet echt, maar om nou te zeggen dat het een verbluffend goede plaat is geworden gaat ook wat ver. Afterglow is vooral meer van hetzelfde. Een album dat evenals zijn twee voorgangers diep geworteld is in de jaren 70 alleen mist het de diversiteit aan stijlen ten opzichte van het geweldige debuut. Het zou in ieder geval de opmerking van Hughes verklaren omtrent het schrijven van kwalitatief goede nummers. Het is nou eenmaal makkelijker als je er niet alleen voor staat en je hulp krijgt van iemand met een totaal andere achtergrond qua muziek. In het geval van Bonamassa is dat de blues.
Het duurt dan ook even voordat Afterglow op gang komt maar vooral de tweede helft is zeer de moeite waard. Het titelnummer, The circle, Common man en The giver zijn uitstekende nummers waarin het genieten geblazen is van de kwaliteiten van de individuele bandleden. Aan die kwaliteiten ligt het dan ook niet maar toch blijft het gevoel dat je het allemaal al een keer hebt gehoord en dat het speciale aan BCC er op dit moment wel een beetje af is. Misschien is het daarom niet eens zo’n slecht idee dat Bonamassa zich de komende tijd meer concentreert op zijn solocarrière en de heren ondertussen gaan proberen alle neuzen weer dezelfde kant op te krijgen.