Black Country Communion – BCCIV

Eigenlijk had ik geen album meer verwacht van Black Country Communion. Niet alleen omdat Bonamassa op zijn soloplaten steeds meer afstand lijkt te nemen van de bluesrock, maar ook omdat er bij het voorlopige einde een paar jaar geleden nogal wat wrevel was tussen Glenn Hughes en Joe Bonamassa.
De tijd heelde de wonden blijkbaar, want je krijgt niet het idee dat er eindeloze praatsessies aan te pas zijn gekomen om de heren weer bij elkaar te krijgen in de Cave Studios van producer – en min of meer vijfde bandlid – Kevin Shirley. Waar bij voorganger Afterglow Glenn Hughes de bulk van het materiaal schreef had, Joe Bonamassa nu weer tijd om bij te dragen. De muziek is daarom door Hughes en Bonamassa samen geschreven, terwijl Hughes verantwoordelijk is voor de meeste teksten. Alleen de tekst van The Last Song For My Resting Place is geschreven (en gezongen) door Bonamassa.
“Gedurfd, harder, groter en met vettere riffs”, aldus Glenn Hughes. Mwah. Het is op en top Black Country Communion, waar het van rootsy naar heavy gaat, met steeds ruimte voor het individuele muzikale geweld. Het verschil met voorgaande albums is niet heel groot.
Dat neemt niet weg dat de heren klinken alsof ze zich vermaakt hebben. The Last Song For My Resting Place voelt wat meer aan als een Bonamassatrack door het lekkere intro en outtro mét fiddle en mandoline, terwijl er een heavy middenstuk inzit. Sway, direct daarna, is juist een track met een Zeppelinfeel die zo op een soloalbum van Hughes had kunnen staan. Wanderlust is dan weer een typische Hughestrack, maar waar Bonamassa er zijn stempel opdrukt met een minutenlang durende solo naar het einde.
Tegelijkertijd, en dat is het sterke punt van Black Country Communion, is deze band echt de som der delen. De individuele kwaliteiten van alle vier de leden, óók Derek Sherinian en Jason Bonham, zijn heel herkenbaar in de songs en juist dat maakt het geluid van Black Country Communion. Bonhams drumwerk gaat in de loop der jaren alleen maar méér op dat van zijn vader lijken, de jaren lijken geen vat te hebben op Hughes’ majestueze stemgeluid en Bonamassa gaat bij BCC vaak weer lekker bluesrockend tekeer, wat we bij zijn solowerk niet zo vaak meer horen. Sherinian is op het eerste gehoor wat minder prominent aanwezig dan de andere drie. Behalve met lekker vette orgelpartijen siert hij het geluid hier relatief vaak op met piano, op een manier die heel erg bijdraagt aan het totaalgeluid, zoals in Wanderlust.
De verrassing is er dan wel vanaf, na het toch wat tegenvallende Afterglow is BCCIV weer een geslaagde loot aan de BCC-boom. Helaas ziet het er niet naar uit dat er uitgebreid getoerd zal gaan worden. Er staan slechts drie optredens gepland, begin volgend jaar, twee in Engeland en eentje op zee.

Black Country Communion website