Black Djangos had wat te vieren! Zo bestaat de band vijf jaar en na de eerder verschenen gelijknamige EP was het nu tijd voor het eerste echte debuutalbum van deze heren. Om dit heuglijke feit te vieren was een heuse releaseparty in De Pul in Uden georganiseerd. Wie waren nu die twee supportacts en hoe klonken nu de nummers van het nieuwe album Circus Of Insanity? Rockportaal ging op onderzoek uit in Uden!
Bij binnenkomst was het al gezellig druk in een van de oudste poppodiums van ons land en bij de merchandise-stand troffen we al meteen Robert den Hartigh, de zanger van Black Djangos aan, die uiteraard veel handjes aan het schudden was van familie, vrienden en bekenden en vol trots de schitterende LP-uitvoering van het nieuwe album liet zien, die door sommigen ook al meteen werd aangeschaft. Het was dan ook al erg gezellig in het café-gedeelte van De Pul, maar deze gezelligheid werd plotsklaps verstoord door de heren van de Surf Beat Club, de eerste band die vanavond op het podium mocht plaatsnemen.
Binnen no time liepen dan ook alle bezoekers naar de zaal en zagen toe hoe een band geheel in zwart-wit gestreepte outfits de boel op zijn kop kwam zetten. Surf Beat Club heeft de surfrock door hun aderen lopen en de heren gingen er compleet voor. Mooie opstuwende ritmes, een orgelspeler die geheel kromgebogen over zijn instrument moest hangen omdat het zo laag was, maar ook een drummer die als drijvende kracht het ritme bleef bepalen. Voor deze drummer was het vooral aan de gitaar-spelende heren om er een mooi feestje van te maken en dat lukte de heren vol verve. Geheel zoals het hoort waren er bij deze surfdudes geen songteksten te horen. Daarentegen was er voldoende entertainment. Surf Beat Club wist gekke bekken trekkend er een vermakelijke show van maakten. Zo namen de heren leuke poses aan en haalden alles uit de kast om er een geweldig half uur van te maken. Vol trots vertelden de heren dat ze wel albums verkochten, maar geen cd’s. The Surf Beat Club had wel een lading LP’s te koop en uiteraard was iedereen van harte welkom om na de show een album te komen scoren. De Pul was dan ook na deze show meteen opgewarmd.
Vervolgens was het tijd voor een flinke dosis gitaren. Zouden de heren van Splinter de show van de Black Djangos niet doen overschaduwen? Splinter klonk dan wel niet als een bekende bandnaam, maar deze heren hadden inmiddels hun sporen in de muziekwereld al lang en breed verdiend bij bands zoals Death Alley, Vanderbuyst en Birth Of Joy, maar tapten qua inspiratie wel uit een geheel ander vaatje dan het hoofdprogramma. Splinter speelde onvervalste rockmuziek uit de jaren ’70 en ’80 waarbij de blikken al snel waren gericht op frontman Douwe, die met zijn moves en stage-presence wel erg deed denken aan Freddie Mercury en Mick Jagger, maar ook soms een tikkeltje Iggy Pop. Keer op keer zweepte hij de boel wat op, maar dat bleek bij het optreden van Splinter geheel overbodig. De band speelde strak en kon dat vooral laten horen tijdens een mooi lang uitgesponnen nummer waarbij de zanger even het podium verliet om zijn muzikale kompanen alle aandacht te gunnen. Wat soleerden de muzikanten van Splinter er heerlijk op los en o wacht, mochten we nu ook Golden Earring aan hun inspiratiebronnen toevoegen? Even leek de solo wel heel erg op Radar Love. Splinter flirtte dan ook met hun songs met allerlei stijlen en invloeden, maar toen in het slotstuk zanger Douwe ineens in een heel kort broekje en fancy laarzen terugkeerde op het podium was de vergelijking met Freddie Mercury compleet. Splinter bracht dan ook een mooie ode aan de rock ’n roll van het verleden en zorgde ervoor dat het publiek in Uden alleen nog maar meer zin had in een goed stukje muziek.
Na een snelle ombouw was het dan ook tijd voor the men of the hour, de Black Djangos! Geheel in stijl lieten de heren meteen weten dat er een nieuw album uit was en om deze releaseparty meer glans te geven werd de albumhoes aan het publiek getoond en de LP op een platenspeler gelegd en dat bleek ook meteen de kickoff van deze show. De Black Djangos hadden besloten om het album helemaal integraal te gaan spelen en dat betekende dat het publiek wat het album alvast op de streamingdiensten al had gehoord precies wist er ging komen en in welke volgorde. Op hun debuutalbum Circus Of Insanity stond het thema van een obscuur vreemd circus centraal, zeg maar zo’n freaky circus waar zo’n rare sfeer hangt, een uitgezakte circusdirecteur nog de artiesten aankondigt en er tussendoor van die spannende muziekjes klinken die uit niet goedwerkende speeldoosjes komen. Laten we het net zo noemen zoals de openingstrack klonk in De Pul, het was meteen een Ghosthouse.
Op het nieuwe album hebben de Black Djangos ook allerlei mooie soundscapes gemaakt en de gesproken teksten op de interludes kwamen ook uit het meesterbrein van frontman Robert en ook vandaag wist hij deze grauwe teksten live te vertolken om zo de sfeer er goed in te houden. Het trio speelde dan ook vol overgave en alleen al toetsenist Ben Groenen zorgde er al voor dat er van alles was te zien. Hoewel Ben wel een kruk achter zijn instrument had staan nam hij er nauwelijks de tijd voor om op te zitten. Continu was hij in beweging, met freaky dansjes, het bespelen van de theremin en uiteraard het beroeren van de toetsen. Er was dan ook meer dan genoeg te zien links vooraan op het podium.
Geheel aan de rechterkant van het podium stond het drumstel van drummer Dominik. Drummers worden vaak ergens op de achtergrond van het podium gezet, maar niet bij de Black DJangos. Het draaide bij de band dan ook echt om het samenspel en alle drie de heren waren even belangrijk. Samen zijn zij de Black Djangos en niet anders. Dat het publiek misschien wel heel vaak naar markante frontman Robert bleef kijken was ook wel logisch. Wat wist hij zijn gitaren goed te bespelen en qua looks paste hij goed bij de sound van de band. Op het nieuwe album Circus Of Insanity is hun voorliefde voor surfrock een tikkeltje naar de achtergrond verdwenen, maar zo nu en dan kwam deze muziekstijl stiekem toch weer een beetje naar voren. Zou er misschien nog een oudje gespeeld worden, waarbij we de voorliefde voor deze sound nog te horen krijgen? Voorlopig lag de focus geheel op het nieuwe album en dat zorgde ervoor dat er menig hoofd in de zaal ritmisch meebewoog en her en der een dansje werd gemaakt.
Geheel in stijl van de versie op LP werd halverwege de show de B-kant van het album aangezet en liefhebbers wisten al dat dit gedeelte van het album wat muzikaler werd en een tikkeltje meer psychedelischer, waarmee de band het nodige lof scoorde bij het publiek. Men liet zich wat meer horen, zo had het publiek dan ook hun voorkeuren. Ook de Black Djangos zweepten de boel graag wat op en keer op keer zagen we weer de brede glimlachen van de heren, alles liep op rolletjes, alles wat ze bedacht hadden bleek goed te werken. Nadat de band het gehele album had gespeeld werden een aantal personen in het zonnetje gezet, waaronder de producer van het album als ook de ontwerper van de hoes die schitterend werk hadden afgeleverd.
Met het spelen van het album was het nog niet gedaan. We gingen nog even terug in de tijd, want de band speelde als toetje de eerder genoemde EP in zijn geheel en zo mocht het publiek in De Pul nogmaals uit hun dak gaan. Vol overgave klonk de mysterieuze surfrock door de zaal en zo kon het publiek nog wat dansjes maken alvorens de huis-DJ de taak zou krijgen om wat muziek te draaien. Na afloop stonden er behoorlijk wat rijen bij de merch en vloog er menig exemplaar van Circus Of Insanity over de toonbank. Het releasefeest was een groot succes en de band mag dan ook tevreden zijn met deze show.