Black Hammer Voodoo – The Year of the Rat

Een album dat al eind vorig jaar werd uitgebracht in eigen beheer maar desalniettemin een review verdiend is deze nieuwste langspeler van dit trio bestaande uit doorgewinterde muzikanten.
Michiel van Leeuwen is de zanger en bassist (oa Herman Brood, The Scene, Lois Lane, Hans Dulfer, de Raggende Manne), Roy van Oost op gitaar, fluit en achtergrondzang (oa ChiefXX, Franck Carducci Band) en de Italiaanse Francesco Libero op drums zijn heren met heel veel ervaring. Zelf benoemen de heren de muziek “deep dark shit”. Een combinatie van blues, progrock, classic rock met een eigen swing.
Free world trapt af met een log pompend ritme en ik zet het volume meteen iets hoger. Lekker dit hoor. De zang gaat een beetje de richting op van Ian Astbury. De combinatie van de ruig klinkende gitaar en de vocalen geven het geheel een lekker rauw geluid. Radioactive Rainmachine is wat langzamer en slepender. Als ik niet beter wist, geeft de muziek niet weg dat er slechts maar drie man in de band zitten. Er zit veel detail in de sound. Na 4,5 minuut komt zelfs een dwarsfluit om de hoek zetten. Wat een verassende wending is dit. Deze komt bij Clowns ook weer langs, wat trouwens af en toe een vrolijke kakafonie is van instrumenten zoals een toeter en een olijke neusfluit. De psychedelische climax van dit nummer gaat over in de blues. There’s gonna be a revolution stampt door de boxen. Stil zitten is geen optie. De classic rock hoek gaat het in bij Year of the Rat. Meerstemmige refreinen en raggende gitaarsolo’s dansend op smerige riffs. Als we het dan in de inleiding over Ian Astbury hebben gehad, zijn we bij Enough is Enough bij de complete band aanbeland. Het nummer doet mij denken aan de tijd dat the Cult nog in de begintijd was ten tijde van Love Removal Machine. De riff in de refreinen en vooral richting het eind is hier erg op geïnspireerd.
Zo gaan de tracks alle kanten op en als je denkt dat je alles gehoord hebt, komt er wel weer ineens iets verrassends langs. De balad I’ve got you is een heel fraai intermezzo tussen het overige geweld. Een banjo bij Never gonna Die kan er ook nog wel bij. Country had ik met het opzetten van het album niet verwacht en dat maakt het allemaal zo enorm tof om te ontdekken.
Er is werkelijk geen lijn te trekken, maar toch is het één geheel. Ik zou zeggen probeer het eens uit en laat je lekker verassen. Mij deed dit het in ieder geval en ik zit met een grote glimlach na te genieten.