Wat opvalt is de enorme gitaarmuur die Gus en Yannis regelmatig opwerpen om de composities van de nodige dynamiet te voorzien. De stonerinvloeden zijn goed hoorbaar in opener Gone, maar zeker ook in het loodzware Green dat gezegend is met een sterk riffgeluid. Zanger Yoyo laat zich zeker niet onbetuigd en weet met zijn volle stemgeluid de compositie netjes van zang te voorzien.
Meer uptempo gaat Black Juju Inc. tekeer in Satan Claus. Daarnaast in Attractive dat een bijzondere jaren tachtig ritme heeft en daarmee wat luchtig naar voren komt op het album. De tussenstukken echter voelen aan als een zomerse onweersbui die zwaar overtrekt, maar ook wel weer verfrist achteraf. Andere uitstapjes worden zeker gemaakt in het akoestische Outside waarbij de zang opgenomen lijkt te zijn in een bezemkast of badkamer. Een ander akoestisch uitstapje vinden we aan het eind in Rude Awakening. Een soort paradoxiaal slaapliedje.
Waar Black Juju Inc. me wist te overtuigen is de compositie Dead waarin de mouwen weer even stevig worden opgestroopt en een vette riff zich meester maakt van mijn geluidsinstallatie. Het stonerkarakter is goed neergezet en dat komt mede door het zware en trefzekere drumgeluid van Jazzy, het vette riffgeluid en de lijzige zang van Yoyo. Dit is een topcompositie zoals ik ze graag hoor. Zwaar, stroperig en vet als goede motorolie.
Ik ben niet overtuigd van het hele album Crosses And Crossroads, maar de aansprekende composities zoals Gone, Green en Dead laten wel horen dat Black Juju Inc. het nodige in zijn mars heeft. Wanneer ze dit verder uitbouwen hebben ze in mij een waardige luisteraar gevonden. Daarbij is het artwork echt wel heel mooi en het oog wil ook wel eens wat.