Zanger, gitarist en songwriter Mark Sugar is de man achter Black Sites. Hij was ooit oprichter van Trials, een band die drie albums lang thrashmetal en deathmetal ten gehore bracht. Sugar wilde met cleane zang aan de slag en noemt als invloeden Black Sabbath, Deep Purple en seventies Judas Priest. Dat zal best, maar wat ik hier hoor haalt zijn invloeden eerder uit de thrashscene, het antwoord op de New Wave Of British Heavy Metal.
Dat gezegd zijnde heeft Sugar wel gekozen voor hard en scherp gitaarwerk, maar is het een slag melodieuzer en trager. Meer Fates Warning dan Slayer zeg maar. En inderdaad, Sugar blijkt een prima stem te hebben voor cleane zang. Daarnaast bestaat de band uit gitarist Ryan Bruchert (ex-Trials), drummer Chris Avgerin (Autonomy) en bassist John Picillo (Without Waves).
“Dead Languages” is de eerste echte song en daarin zitten staccato gitaren, ondersteund door donderende drums, met tegelijkertijd een iets rustiger deel met zowaar vocale harmonieën. Ook het navolgende “Monochrome” is uptempo en heavy zonder polsverstuikende snelheden op de voorgrond te zetten. “Burning Away The Day” doet door de opbouw van de gitaarpartijen wel wat aan Iron Maiden denken, al gaat tegen het eind het gas er nog even op. “Hunter Gatherer” opent met fraai akoestisch gitaarwerk en gaat over in een Megadeth-achtige thrasher met brulzang.
De volgende twee zijn wat mij betreft de minst interessante tracks, het niet zo memorabele “Watching You Fall” en “Locked Out…Shut Down”, typische metalcore met screams. Gewoon niet mijn smaak. De twee laatste songs daarentegen bevallen me erg goed. “Into The Woods” (ruim acht minuten!) en “Tides” hebben door hun opbouw nog het meest van de jaren-zeventig rock, al is de uitvoering echt die van veel later.
Het is logisch dat Sugar hiervoor een nieuwe band wilde oprichten, omdat het veel breder is dan Trials, echt een nieuw hoofdstuk in zijn loopbaan. De jaren zeventig-invloeden zijn wel erg goed verstopt. Het is meer het vertrekpunt dan de uitkomst, zal ik maar zeggen. Black Sites is toch een stuk moderner, met moddervette riffs, de ronkende basgitaar heel erg voor in het geluid en van tijd tot tijd nog steeds screams.
Wie zijn genres graag netjes afgebakend ziet, zal hier weinig plezier aan beleven. (Zoals ik ergens de reactie “This is poser shit!” zag. Want hé, geldt dat niet voor alles wat verstaanbaar is en en minder dan 200 noten per seconde kent?) In elk geval kun je In Monochrome beter even zelf beluisteren en de invloeden die op de site worden genoemd voor kennisgeving aannemen. Black Sites klinkt eerder naar de jaren negentig dan naar de jaren zeventig, met een gezonde dosis 21e eeuw.
Black Sites website