Blackberries – Disturbia

Blackberries is een Duits kwartet wat een poppy vorm van psychedelische rock maakt en speelt. De groep is in 2009 opgericht en bestaat uit Julian (zang, gitaar), Piet (basgitaar, zang), Joscha (toetsen) en Sebastian (drums). De mannen, waarvan de achternamen mij niet bekend zijn, groeiden op met oude Motown-muziek, popgroepen uit jaren zestig, alsmede psychedelische rock en krautrock uit hun moederland. In de 10 jaar van hun bestaan werden al flink wat cd’s en ep’s uitgebracht, waarvan Greenwich Mean Time uit 2016 het meest recente is. Begin 2018 stond de band op Noorderslag/Eurosonic in Groningen.
Hun muzikale invloeden smolten zij samen met hun eigen visie op muziek. Het album Disturbia is daar het logische gevolg van. Het schijfje telt negen liedjes met een totale speelduur van 40 minuten. Die kunnen alle negen bestempeld worden als een combinatie van fris klinkende melodieuze psychedelische rock en zestiger jaren soul- en popmuziek. Je mag de muziek van Blackberries gerust neo-psychedelische poprock noemen.
Waar veel bands het lekkerste voor het laatst bewaren, doen Blackberries dat anders. Opener en titelnummer Disturbia vind ik gelijk al het beste nummer. Een melodieus optimistisch klinkend intro met retro-toetsen gaat over in het zalvende stemgeluid van Julian. De galm maakt de sfeer een tikje psychedelisch. Na een minuut of drie gaat een instrumentaal stuk met spacey gitaarspel over in een intermezzo met zalige en afwisselende ritmes. Het gitaarspel maakt plaats voor fluitende en zoemende synthesizers, waarna wat later gitaar de draad weer oppakt. Een zeer sterk uitgebalanceerd nummer dat smaakt naar meer.
Light A Fire (zie de videoclip onder deze recensie) en High Noon laten een andere kant van Blackberries horen. Kalme en bedaarde softrock met soms zoetklinkende vocalen. In High Noon zit een heerlijke gitaarsolo die veel weg heeft van lapsteel-gitaar wat een zogenaamd southern rock sfeertje creëert. Snow White Tiger is een combinatie van zestiger jaren pop met een funky inslag. De meerstemmige vocalen doen het daarbij goed. Fonográf is lekker in al zijn eenvoud. Mede veroorzaakt door aanstekelijke toetsen akkoorden. Sphinx bestaat uit twee delen. Part 1 gaat traag en meeslepend van start met authentiek klinkende orgelklanken en licht vervormd gitaarspel. Part II markeert de overgang naar een uptempo stuk met tribal achtige ritmes en donker klinkend orgelgeluid. Tegen het eind volgt een passage met psychedelisch gitaarwerk en een opzwepend ritme die samen naar een climax toewerken. Met Part II hebben we dan ook een andere hoogtepunt te pakken.
Met het flets klinkende Another Day Of Violence heeft het schijfje de neiging wat in te zakken. Het afsluitende Beyond The Mountains maakt dat enigszins goed, al klinken de ruim vijf minuten bij vlagen eentonig. Het neemt niet weg dat Blackberries met Disturbia gewoon een fijn album heeft geproduceerd.