Blackberry Smoke – Holding all the roses

Ondanks dat Blackberry Smoke al jaren hard aan de weg timmert is Holding all the roses pas het vierde studioalbum van de Southern rockers uit Atlanta, Georgia. Het vorig jaar verschenen live album Leave a scar geeft een uitstekend overzicht van wat de heren ons tot nu toe te bieden hadden. Een fantastische plaat waarop de kwaliteiten van de band volledig tot uiting komen want Blackberry Smoke is een liveband bij uitstek.
Dat ze in studio ook kunnen overtuigen was al te horen op het onvolprezen Little piece of Dixie (2009) waarop de groep alle facetten van de Southern Rock op smaakvolle wijze weet vast te leggen in pakkende, aanstekelijke en overwegend stevige nummers. Wat daarbij zo enorm aanspreekt is vooral de muzikaliteit van de groep. Met name zanger/gitarist Charlie Starr is een fenomeen met zijn fabelachtige technische gitaarspel. Hij speelt met zoveel gevoel dat ik durf te beweren dat er momenteel geen betere gitarist is in dit genre. Ook het samenspel met gitarist Paul Jackson is een lust voor het oor.
Opvallend is dat juist het vorige studioalbum The Whippoorwill (2012) de band in Europa pas echt op de kaart zet. Een plaat waarop de groep over het algemeen wat gas terugneemt en beduidend minder rockt dan zijn voorganger. In dat opzicht gaat Holding all the roses meer terug naar de sound van Little piece of Dixie. De band rockt er stevig op los maar laat tevens in een aantal nummers een iets modernere sound horen. Let me help you (find the door) en Holding all the roses waarmee het album opent klinken vrij mainstream waardoor er wellicht een nog groter publiek wordt aangesproken. En waarom ook niet. Mede door het typische stemgeluid van Starr klinken ook deze nummers nog altijd als Blackberry Smoke en zal de echte fan deze ook weten te waarderen.
Verder veranderd er niks. Living in the song, het met een Dave Edmunds sausje overgoten Rock and roll again, Wish in one hand, Payback’s a bitch en Fire in the hole zijn allen niet te versmaden Southern rocknummers. Rustpuntjes zijn er uiteraard ook. Het mooie Too high, Lay it all on me en No way back to Eden zorgen voor genoeg afwisseling. Hoogtepunt is het magistrale Woman in the moon dat door merg en been gaat. Het is pas januari maar ik weet nu al dat Holding all the roses hoog zal eindigen in mijn jaarlijstje van 2015.