Na drie EP’s en één album in eigen beheer, via crowdfunding te hebben uitgebracht nam de Assense gothic metal band Blackbriar de stap om in zee te gaan met het gerenommeerde metal label Nuclear Blast. Daar kwam onlangs hun tweede album, A Dark Euphony uit. Ik sprak met drummer René Boxem en vocaliste Zora Cock over deze reis en andere zaken.
Waarom na jaren crowdfunden dan toch een platenlabel?
René: We zijn al ruim tien jaar bezig nu en in het verleden was crowdfunding noodzakelijk omdat we anders het album niet konden betalen, ook al legden we er zelf veel bij. Dat begon op den duur ook wel bij onze identiteit te horen. Blackbriar is een echte Do It Yourself band. We deden altijd alles zelf en we doen nog steeds het meeste zelf, gewoon omdat we het leuk vinden. We werden zo’n tweeëneenhalf jaar terug geïntroduceerd aan Nuclear Blast door een gemeenschappelijke vriend. Na jaren flirten met ze, zijn we toch tot een overeenstemming met ze gekomen. We hadden echt het gevoel dat zij ons konden aanvullen. Dat zit hem niet alleen in de promotie. Ze wilden kijken wat zij voor ons konden betekenen. Dat is heel anders dan een traditioneel contract zoals dat door veel labels wordt aangeboden. Ze zijn natuurlijk heel goed in het vergroten van exposure voor een band met promotie en marketing, maar het is hoe ze onze werkwijze willen ondersteunen waarom we dit aangegaan zijn. Nuclear Blast is een andere richting ingegaan en gaan verjongen. Zij kijken nu goed hoe zij iets kunnen toevoegen voor een band.
Was het album al af voor het contract met Nuclear Blast werd getekend? Hadden jullie daar een strakkere deadline voor nu?
Zora: Nee, toen we tekenden bij Nuclear Blast wilden we dat snel aankondigen. Aan de hand daarvan hebben we twee singles opgenomen, Crimson Faces en later Thumbelina. Daarna gingen we verder met schrijven en duurde het nog heel lang. We hadden geen echte deadline.
René: De druk kwam vooral toen het album bijna klaar was. Toen ging de release starten en daar kwamen wel hardere deadlines uit. Maar dus in een laat stadium en niets wat niet aankonden of niet gewend waren. Toen we alles zelf deden zaten we er meer op. Nuclear Blast heeft ons echte alle ruimte gegeven en daar zijn we ze dankbaar voor. We stellen zelf wel altijd doelen. Zeker in de tijd dat we nog onafhankelijk waren. We hebben daar naar toegewerkt en ze allemaal gehaald. Nu we bij Nuclear Blast zitten hebben we nieuwe doelen en daar werken we ook weer naar toe.
Zora: Jij bent wel beter in dat soort doelen stellen. Ik heb meer korte termijn doelen.
Volgens mij is het een beetje zo dat Zora het creatieve brein is en René meer het zakelijke?
René: Ja dat klopt. Ik doe het management en alle administratie. Zora is het creatieve brein achter de liedjes. Zij inspireert mij dan weer om daar muziek op te maken.
Jullie hebben altijd mooi, sfeervol artwork in een typerende stijl. Ook voor het nieuwe album. Jullie werken graag samen met Alib geloof ik? Hoe zijn jullie bij hem uitgekomen?
Zora: We moesten een bandlogo hebben en zijn op een site een wedstrijd gestart waar iedereen zijn artwork naar kon insturen. Daar heeft Alib ons hart gestolen met zijn mooie logo. Sindsdien hebben we alleen nog maar met hem samengewerkt, van T-shirt tot backdrop en album art. Hij komt uit Indonesië en de taalbarrière is soms wat lastig, maar het komt altijd goed. We vinden het belangrijk een eigen stijl te hebben bij alles wat we doen.
René: Die consistentie is inderdaad erg belangrijk. Daarom hebben we, ondanks dat we geen crowdfunding campagne doen, wel een pre-order campagne zodat fans nog steeds de mogelijkheid hebben hun naam in het boekje van het album te krijgen. Die consistentie vinden we erg belangrijk. Ook in de muziekvideo’s en muziek zelf. Natuurlijk evolueert onze muziek, maar we zulle nooit prog metal of zo gaan maken. Daar zijn we de band niet naar. We doen gewoon waar we in geloven.
Zora: René legt altijd alles uit aan Alib via Google Translate. En soms maakt hij een tekening om het uit te leggen, echt van die stokpoppetjes. Op die manier proberen we dan instructies te geven. Dan horen we een paar dagen niets en dan krijgen we ineens het artwork binnen.
René: Alib is echt wel een beetje ons zevende bandlid, en dat terwijl alleen ik contact met hem heb. Hij woont dus in Indonesië en daar zijn veel faciliteiten erg slecht. Daarom hebben we een digitaal tekentablet voor hem gekocht. Voorheen tekende hij alles op A4 papier, scande dat in op het lokale postkantoor, digitaliseerde hij dat op zijn verrotte laptop en stuurde het dan naar ons en moest dan nog aanpassingen doen. We hebben daarom dat tekentablet voor hem gekocht, hij moest daar viereneenhalf uur voor in de trein zitten om dat ergens te kunnen gaan halen.