Blackfoot – Southern native

Heeft een legendarische groep zonder originele bandleden enig bestaansrecht? Je bent geneigd te zeggen van niet. In de jaren 70 en 80 leverde Blackfoot onder aanvoering van zanger/gitarist Rickey Medlocke een aantal klassieke Southern (hard)rock albums af als Marauder, Strikes en het geweldige live album Highway song live. Blackfoot onderscheidde zich van andere Southern rockbands door een veel hardere en energiekere sound neer te zetten waardoor de groep ook bij de pure hardrock liefhebbers in de smaak viel.  
In de loop van de jaren 80 kwam de klad erin en probeerde Medlocke met andere muzikanten Blackfoot boven water te houden. Het kwam de kwaliteit echter niet ten goede en het niveau van de klassieke line-up werd nooit meer gehaald. Begin jaren 90 trad Medlocke verrassend toe tot Lynyrd Skynyrd. De band waarin hij ooit als drummer begon en hij nog altijd een van de smaakmakers is. Blackfoot heeft overigens ook zonder Medlocke maar met originele leden Jakson Spires (drums), Greg T. Walker (bas) en gitarist Charlie Hargrett, nog jarenlang aan de weg getimmerd. Spires is inmiddels overleden.
In 2012 besluit Medlocke om Blackfoot weer nieuw leven in te blazen met een totaal nieuwe line-up waarbij Medlocke zelf alleen achter de schermen aktief zal zijn. Zijn drukke schema met Lynyrd Skynyrd laat hem niet toe om zich ook fulltime met Blackfoot bezig te houden. Bovendien geeft hij zelf toe niet meer de energie te hebben om de Blackfoot nummers op de juiste manier te kunnen spelen. De gedrevenheid en energie die nodig zijn voor Blackfoot laat hij liever over aan een jongere generatie.
Dat is natuurlijk allemaal heel leuk en aardig maar heeft de groep dan wel bestaansrecht ondanks dat de grote man zelf meeschrijft aan de nummers, enkele gitaarpartijen inspeelt en het album produceert? De eerste  voortekenen zijn hoopvol. Twee nummers die in 2012 op internet verschijnen klinken geweldig. Buiten het gemis van Medlocke’s karakteristieke stem is het muzikaal ouderwets goed. Daarna blijft het echter stil. Nu, vier jaar later is er dan eindelijk die langverwachte plaat.
Voldoet Southern native aan de verwachtingen? Helaas niet. Is het dan een slechte plaat? Nee, integendeel zelfs. Het grootste probleem is dat de typische Blackfoot sound en alles wat de groep vroeger zo speciaal maakte niet terug te vinden is. Zanger/gitarist Tim Rossi heeft geen Southern rock stem en eigenlijk zijn alle Southern invloeden niet te horen en is Southern native meer een pure hardrock plaat met wat jaren 70 invloeden. Ook de gitaarpartijen die Medlocke heeft ingespeeld zijn niet te onderscheiden. En die twee nummers die in 2012 zo veelbelovend klonken staan er eveneens niet op.
Dit alles neemt niet weg dat het verder een prima album is. Het gitaarspel van Rossi en Rick Krasowski is uitstekend en de meeste nummers scoren een dikke voldoende. Opener Need my ride en het titelnummer knaller er lekker in en met Call of a hero, Whiskey train, Satisfied man en Ohio staan er echt wel een paar geweldige nummers op. Ook op de productie valt niks aan te merken. Maar nogmaals, het klinkt niet als Blackfoot en dat is toch waar het in dit geval om gaat. Southern native is daarom een album met twee gezichten. Als Blackfoot zijnde niet geslaagd maar als lekker hardrockalbum zeer geslaagd.