Blackmail – II

“It hits me like an impact”. De centrale zin in het refrein van het openingsnummer Impact op de nieuwe cd II van het Duitse Blackmail.  En dat heeft ook het effect op mij bij het beluisteren van deze cd. Blackmail debuteerde in 1997 met de titelloze cd en levert om de twee a drie jaar een cd uit, waarbij de teller met II op acht staat. De muziek kan het best omschreven worden als (gitaargeoriënterende) alternatieve/indie-rock. Invloeden uit de afgelopen vier decennia zijn vervlochten in de muziek van Blackmail.
Sinds 2010 is zanger/gitarist Mathias Reetz van de partij en ik moet  zeggen dat zijn stem mij prettig in de oren klinkt. Zijn stemgeluid heeft diverse kanten. In nummers als The Rush en O neigt het naar Oasis, in Shine moet ik denken aan het geluid van The Red Guitars uit de jaren tachtig en in La Futura bemerk ik een Chris Cornell uit de beginperiode van Soundgarden. Zo worden invloeden uit de jaren tachtig, maar tevens invloeden uit de grungeperiode begin jaren negentig duidelijk in de composities verwerkt. Verder terug horen we de adem van The Beatles in de nummers O en Dual terug. Dat alles gemixt, geroerd en vermengd in een eigentijds geluid. Van vrij rustig in Sleep Well, Madness (inclusief orkest) en Day Of Doom tot uptempo en heftig in nummers The Rush en Palms waarbij openingsnummer Impact het allemaal in zich lijkt te hebben. Blackmail in een hokje stoppen is dus eigenlijk niet mogelijk, maar zeker ook niet nodig. Ze combineren het beste uit de muziekgeschiedenis (britpop, metal, grunge, beatle, fusion) in nieuwe, energieke composities.
Afgelopen mei speelden ze nog in de Melkweg met Green Lizard en Drive Like Maria, maar deze band verdient het toch om een Lowlands of Pinkpop op zijn kop te zetten. Voor mij steken de nummers Impact en Palms boven het maaiveld, maar de rest van het koren ligt kwalitatief al op hoog niveau.