Het Amerikaanse Blacktop Mojo is een van de beste nieuwkomers in het (hard)rock landschap. Een van de belangrijkste redenen is de gouden rockstrot van Matt James. Wat een geweldige stem heeft die man toch. De andere reden is dat de muziek goed geschreven en meer dan solide uitgevoerd wordt. Net als altijd heeft ook deze EP een geweldige productie. Het gitaargeluid is heerlijk vol aangezet. De drums en baslijnen zorgen voor de juiste ondersteuning om het gitaarwerk, de zang, maar vooral ook het liedje alle ruimte te geven. The End is een krachttoer voor Matt en heeft een opvallende gitaarsolo. De semi-ballad Watch Me Drown laat Blacktop Mojo in al haar glorie horen. Zelfs met een meerstemmig refrein. Meebrullen mag. Leave It Alone gaat in hetzelfde segment, zonder de meerstemmige refreinen, verder. Het nummer bevat slide gitaar om de invloed vanuit de blues nog maar eens extra aan te halen. Afsluiter Signal’s Gone is een semi akoestische ballad die opvalt door het elektrische gitaargeluid op de achtergrond. Enige ‘minpunt’ aan deze EP is dat het slechts om vier nummers gaat en geen full length plaat. Blacktop Mojo laat horen dat je geen enkele concessie hoeft te doen aan je eigen geluid om toch geweldig te (blijven) klinken. Weinig vernieuwing, maar gewoon geweldige muziek. Natuurlijk geholpen door die grandioze rockstem.
Blacktop Mojo