Met “Euphoria” trapt Johannes Sigmond nog heel rustig af. Een mooi intro voor het vele wat gaat komen. Dat vele rijgt de luisteraar meteen voor de kiezen. Titeltrack “Promises of No Man’s Land” mag regelrecht de boeken in voor “Song van het Jaar”. Wat een geweldig nummer. Wie dan ook niet eerder van Blaudzun gehoord heeft
kan er na de Olympische Spelen dan ook niet meer omheen. De titeltrack is namelijk door de NOS veel gebruikt. Misschien is de titeltrack ook wel meteen de graadmeter te noemen voor het album, wat bijzonder muzikaal in elkaar zit. Blaudzun doseert, waardoor hij de luisteraar ineens kan overdonderen. De kracht zit dan ook in de band van Blaudzun. Hier is “Streets of Babylon” een overduidelijk voorbeeld van.
Het zijn bijna composities die worden voorgeschoteld die doorspekt zijn met allerlei instrumenten. Telkens zal men weer iets niewus horen in zijn muziek. Hierbij is Blaudzun de artistiek leider die met zijn schitterende stempgeluid diverse dingen kan laten horen. Hierdoor kent het album de nodige variatie en zal het niet snel vervelen. “Promises of No Man’s Land” is een sferische plaat, die behoorlijk dreigend en duister kan klinken en kan vervolgens weer volkomen omslaan qua stemming. Wie in is voor wat duistere klanken kan dan ook de track “Halcyon” niet overslaan. Vaarwel vrolijke muziek, welkom in de wereld van Blaudzun. Dit album zou een ideale soundtrack kunnen zijn voor een niet zo vrolijke film.
Met deze nieuwe geluidsdrager zal zijn naam definitief gevestigd zijn in Nederland. Blaudzun is niet meer die ene zanger met die grote bril en baard. Daar waar hij eens begon als singer-songwriter is het allemaal in een vrij rap tempo gegaan. De concerten zullen het ongetwijdeld weer goed gaan doen qua bezoekers en de festivals zullen zeker weer worden aangegaan. Gewapend met deze nieuwe nummers is de nieuwsgierigheid naar hoe dit live gaat klinken alleen maar gegroeid!