De negen composities reflecteren deze metafoor. Dit komt in Never Escape The Storm wel sterk naar voren. Het akoestisch intro en de gitaarsolo halverwege zijn wonderschoon en ik kan me blijven verbazen hoe een enkele noot of akkoord zoveel emotie kan dragen. Juist de dubbele idee achter de titel van het album lijkt in deze compositie naar voren te komen. Het kabbelende, vloeiende en noodzakelijk kenmerk van water in tegenstelling tot het verwoestende aspect hiervan komt in de sferen van het nummer sterk naar voren. Voor de zang heeft hij Erik Ez Blomkvist (Ki) gevraagd voor dit nummer. Zijn rasperige stemgelui past goed in vooral de stevigere stukken. Het stemgeluid komt ook terug in het ‘Avantasia’-nummer What If en A Place In The Sun. Laatstgenoemde compositie laat horen dat Kalle Wallner wel weet hoe hij een nummer moet opbouwen. Het couplet roept een goede spanning op en het refrein is pakkend. Het is een interessant nummer met diverse wendingen maar is niet comlex. Er is ruim tijd uitgetrokken voor de gitaarsolo, maar dat komt gedurende het album vaker voor.
De solo’s zijn gelukkig geen egotrip van de gitarist maar passen goed in de sfeer van het nummer. In het instrumentale nummer Quiet Anger lijkt zijn gitaar bijna letterlijk tot leven te komen. Het nummer start trouwens met een heerlijk funky-intro en grooved gedurende het nummer prettig door. Bassist Heiko Jung (Panzerballett) is niet voor niets gevraagd om zijn kunsten tijdens deze compositie te laten horen. In de productie snapten ze zeer wel dat het een goede zet zou zijn om zijn basgeluid lekker naar voren te laten komen. Zijn meerwaarde is zeker gedeeltelijk verantwoordelijk voor de groove en ik krijg werkelijk het idee dat ik naar een muzikaal verhaal zit te luisteren.
Het rockaspect vind je zeker terug in Tears And Laughter en Hear My Voice Out There. De meer progressieve kant komt echter ook zeker aan de orde op Liquid. Het heldere stemgeluid van Arno Menses (Subsignal) zorgt ervoor dat Blackened zeker de moeite waard is. De basis is opgezet vanuit de akoestische gitaar met het stemgeluid van Arno, dit wordt gedurende de compositie gedurende de refreinen zwaarder aangezet, maar behoudt het krachtige spanningsveld. De gitaarsolo van Kalle Wallner past ook hier gewoon goed in het geheel. De andere licht progressieve stempel wordt gedrukt op Nog Going Away. Ook hier is Arno gevraagd voor de vocalen. Een lekker licht progressief rocknummer met een groovende ondertoon en het lijkt of Arno Menses in de coupletten een dialoog heeft met de riffs van Kalle.
Voor de powerballad aan het eind van het album is de Amerikaan Aaron Brooks (Simeon Soul Charger) gestrikt. Sommigen zullen elementen van The Beatles terugvinden in de compositie. Van mij mag dat, maar ik blijf van mening dat het gewoon een mooi nummer is met een sterk geluid.
Hoewel de nummers op Liquid gemiddeld zes minuten duren, is er door de variatie in de afzonderlijke composities geen moment dat het verveelt. De spanning uit de eerste zin is omgezet naar genot en ontspanning. Voor Blind Ego heeft Kalle Wallner zich weten te omringen met de muzikanten die zijn composities tot leven wekken en vorm geven.
Wil je het zelf een keer live ervaren, kun je hem aanschouwen in Verviers (Spirit of 66) op 13 januari of in Zoetermeer (Boerderij) op 14 januari 2017.