Het is inmiddels acht jaar geleden dat ik Liquid van Blind Ego onder ogen/oren kreeg. Blind Ego is het soloproject van RPWL-gitarist Kalle Wallner. Sinds Liquid bracht hij nog een live-album uit en het nagenoeg instrumentale album Voices onder zijn eigen naam.
Met The Hunting Party komt hij met zijn vijfde album en ik was reuze benieuwd wat hij ons met dit nieuwe album zou brengen. Voor het album werkte hij nogmaals samen met Dominik Feiner, maar wel op een andere manier dan hij gewend was. Waar Kalle meestal begon met de muziek om daar de teksten aan te hangen, werkten de twee voor The Hunting Party in de omgekeerde manier. Eerst stonden de teksten vast en is Kalle aan de hand van deze teksten begonnen met het schrijven van de muziek erbij. De teksten zijn geschreven op het persoonlijke vlak, maar ook gericht naar de sociale omgeving. Je kunt in de wereld de ‘hunter’ zijn, maar je kunt ook vervallen in de rol van de ‘hunted’. Uiteindelijk zijn het teksten geworden die je kunt projecteren op je eigen situatie als luisteraar, maar bieden ze ook genoeg ruimte voor je eigen interpretatie.
Om alles muzikaal in het juiste vat te gieten, werd hij bijgestaan door Yogi Lang en Michael Christoph. Kevin Kearns verzorgde daarbij de zangpartijen. Een bijzondere zanger die de sfeer van de composities mooi weet te vangen en qua zang afwijkt van zijn gebruikelijke zang in de metalcoreband Cyant.
In A Blink Of An Eye was de eerste single van het album en tevens één van de langere composities. Bij de (a-capella) start moet ik sterk denken aan wat nasale geluid van Elvis Costello. Het raakt je. Langzaam krijgt zijn zang bijval van de overige muzikanten en wordt de spanning opgebouwd. Tekstueel word je je bewust van het feit dat je leven in slechts één moment compleet kan veranderen. Een bewustwording waarvan je waarschijnlijk diverse voorbeelden voor jezelf kan opnoemen. Vanaf twee minuten wordt de spanning verder opgebouwd en komt rond de drie minuten de ontlading. Halverwege zorgt de rustpartij voor meer bezinning en mag Kalle zijn gitaarspel, ongetwijfeld geïnspireerd door David Gilmour, tentoonstellen.
Wat opvalt bij de muziek van Blind Ego is het vertrouwde gevoel in een progressief jasje. Het klinkt allemaal warm en herkenbaar. The Hunting Party, met een intro dat neigt naar Metallica, geeft dat gevoel. Het neemt je mee op de progressieve golven en kietelt. Dat is niet anders in The Stranger waarin vooral het refrein als zwaartepunt dient, maar verdraaid aantrekkelijk klinkt. Bij Spiders lijkt Kalle leentjebuur te spelen bij Alan Parsons, wat meteen aangeeft hoe de muziek tot de verbeelding spreekt en in welke progressieve hoek je mag zoeken. Drummer Michael Christoph biedt je een mooi drumritme in de basis, terwijl de rest de muur van muziek voorzichtig optrekt en melodieus voortborduurt op de basis. Ergens proef ik wat stoner-invloeden.
En wanneer we het over fijne ritmes hebben, ben je in Breathless ook aan het goede adres. De onderliggende melodie is een goede tegenhanger van het scherpe riffgeluid. Hier lopen de muziekmelodie en de zangmelodie synchroon en stralen kracht uit. Het refrein is innemend en Kalle toont dat hij een waardige gitaarkunstenaar is die rust kan creëren, maar ook scherp en opzwepend uit de hoek kan komen.
Het album sluit af met When The Party’s Over. Een compositie met fijne luistermuziek. Het gevoel krijgt een fikse impuls, zeker in het refrein. Niet baanbrekend, maar wel heel mooi en zeker het gitaarspel van Kalle naar het einde toe.
The Hunting Party voldoet aan mijn verwachtingen. Toegankelijke progressieve rock waarin de benoemde uitstapjes richting passie, emotie en kracht het album heel prettig maken.