Blind Justice – It's Dark (EP)

De naam Blind Justice wordt eigenlijk voor het eerst in 1990 gebruikt. Sindsdien verandert er het een en ander voor de band. Qua geluid wordt er gebruik gemaakt van metal in combinatie met viool en saxofoon. De band heeft ondertussen al een aantal EP’s en drie volledige albums uitgebracht. In 1992 verschijnt Sax & Violins. In 1996 komt onder de vlag van Killer Whale Records het album Hurt uit en wordt de band gelinkt aan Osdorp Posse. Een samenwerking die tot 2009 duurt, terwijl in 2006 Lost In All verschijnt met nieuwe versies van oude nummers en een aantal nieuwe tracks met Osdorp Posse. Ondertussen is Attila Szabo het enige oorspronkelijke lid. Samen met Hans Hanson (gitaar) en Jeroen Nagel (drums) verschijnt anno 2017 de EP It’s Dark.
De EP laat horen dat Blind Justice nog altijd rock speelt zoals rock gespeeld dient te worden. Het gitaargeluid wordt lekker ranzig gespeeld en Jeroen Nagel biedt samen met bassist Attila een stuwende pulse. In Die Trying ligt dat er duimendik bovenop. Attila zingt daar zijn ding overheen. Zijn stemgeluid is voor mij wel even wennen, vooral in de wat hogere regionen. Het staccatogedeelte in Die Trying ligt me echter wel met zijn oerkleirockstemgeluid.
Titelnummer It’s Dark is vanuit dezelfde visie geschreven. Onbewust moet ik soms denken aan het geluid van System Of A Down. Vooral in F.U.B.A.R. komt dit naar boven drijven. De naar hysterie gelinkte zanglijn is daar ernstig debet aan.
Hopelessness ligt duidelijk ook in het verlengde van het voorgaande. Toch is hier een kleine wending in de melodie waar te nemen waardoor het accent even anders komt te liggen, zonder dat het algemene geluid van Blind Justice onrecht aan wordt gedaan. Told You So! sluit de EP af. Qua stijl wordt er wat gespeeld en geëxperimenteerd door het trio.
Ik weet niet zo goed wat ik van It’s Dark moet denken. Aan de ene kant is het stevige geluid ingebed in een basale rockbasis en integreert Blind Justice elementen in hun geluid wat het geheel aantrekkelijk houdt. Aan de andere kant is het een leuke rock-EP die mij niet meteen van mijn barkruk afblaast. Toch zorgt de twijfel er in dit geval voor om door te slaan naar een positief gevoel over It’s Dark. Ik word namelijk ook wel weer vrolijk van deze ongecompliceerde rockcomposities.