Blood Red Shoes – 013 (Tilburg) 07/11/2019

Het is 23 februari 2008 als ik mij naar de Effenaar begeef voor mijn eerste bijdrage aan deze website. De band die op het podium staat is het uit Brighton afkomstige rock duo Blood Red Shoes. We zijn intussen bijna twaalf jaar verder, en ik heb intussen vele andere bands gezien. Maar het feit dat ik mij dit optreden nog kan herinneren wil wel iets zeggen op de impact die Laura-Mary en Steven op mij gemaakt hebben…
Opener van de avond is de uit Los Angeles afkomstige en door niemand minder dan Trent Reznor “ontdekte” Queen Kwong. Een blik op haar wiki-pagina verraadt haar muziek als indie pop, maar persoonlijk vind ik dit wel een heel brave samenvatting: als deze voor mij totaal onbekende dame met haar band opent vallen meteen overeenkomsten met de headliner van vanavond op: rock met een rauw en vettig randje.
Blood Red Shoes is begonnen als duo wat lekkere rauwe garage rock maakte. Wie het laatste album Get tragic vergelijkt met het uit 2008 afkomstige Box of secrets valt op dat de band een duidelijke groei heeft meegemaakt. De roots van de lekkere straightforward nummers zit er nog steeds in, maar (voor wie graag in hokjes classificeert) op het laatste album mag je ook het labeltje noise pop/rock plakken.
Om er voor te zorgen dat het laatste album ook live zo uit de verf komt als het op de opnamen bedoeld is, verdubbelt het aantal mensen op het podium: bas en soundscapes worden toegevoegd als de band opent met Elijah. Het wordt mij al snel duidelijk dat de grote vanzelfsprekendheid waarmee de band de vorige keer indruk op mij gemaakt heeft de grote constante factor van de band is. Slechts met een subtiele aankondiging tussendoor zet de band hoog in en weet dit vast te houden, waarbij het lijkt alsof Laura-Mary en Steven de show zonder enige moeite opvoeren. Sterke samenzang en de zeer herkenbare, bijna fragiele stem van de gitariste zorgen voor een perfecte aanvulling op de rauwe muziek van toch veelal herhalende akkoorden en teksten, wat bijna voor een hypnotiserende werking zorgt. Het is duidelijk dat de band een formule voor herhaling uitgevonden heeft die werkt!
Met een nieuw album is het geen verrassing dat we hier veel van te horen krijgen: naast het eerder genoemde Elijah komen ook Mexican dress, Eye to eye, Howl en Bangsar voorbij, naast uiteraard een flinke selectie van niet minder dan dertien nummers van ouder werk. Door deze afwisseling in de setlist en daarbij behorende podium bezetting is het bijna alsof er afwisselend twee bands op het podium staan: als duo komen ze rauwer en krachtiger over, als kwartet volwassener en als band wellicht wat meer in harmonie. Dit is overigens geen waardeoordeel, maar eerder een constatering dat de band een herkenbaar maar ook zeer divers repertoire heeft, ze blijven duidelijk niet aan de sound van het eerste album hangen. Chapeau!
Iedere band heeft een of meerdere nummers waar ze eigenlijk niet onderuit komen tijdens een optreden. Blood Red Shoes heeft deze ook: I wish I was someone better en eigenlijk behoort It’s getting boring by the sea hier ook toe. Wie er naar toeleeft dat een van deze of wellicht beide nummers in de encore opgenomen zijn, komt echter helaas bedrogen uit, terwijl in andere concerten van deze tour dat wel het geval is. Uiteraard jammer, maar de kwaliteit van een compleet optreden staat of valt natuurlijk niet met het vertegenwoordigd zijn van dat ene nummer he. Ik hoop i.i.g. dat het volgende optreden deze keer geen twaalf jaar meer duurt…
Setlist Blood Red Shoes: Elijah – God complex – Mexican dress – Cold – The perfect mess – Don’s Ask – Light it up – Lost kids – This is not for you – Red river – Je me perds – An animal – Black distractions – Vertigo – Eye to eye – Howl – Bangsar – (encore) Colours fade.