Bloodgod – Catharsis

Enige tijd geleden viel de EP Catharsis van het Nederlandse Bloodgod op de deurmat. Op de een of andere manier was ik nieuwsgierig geworden naar de muziek van dit trio, die hun sporen eerder verdienden in bands als Hymir, Player en Agents Of Entropy. Een nieuwsgierigheid die misschien ook wel werd getrokken door de naam van Jacob Hansen die de mastering voor zijn rekening heeft genomen.
De metal die ik voorgeschoteld krijg op Catharsis bevalt me wel. Over de hele linie ligt er een stabiele basis in de composities. In Valar Morghulis wordt dit aangevuld met een deathmetalachtig stuk en een verder groovende riff.
Wat me bijzonder verrast is het titelnummer Catharsis. Ik ervaar altijd veel emoties bij het luisteren van een stevige pot metal, maar om nu te zeggen dat ik vrolijk word van een nummer (behalve bij de happymetal van Freedom Call, Kutschurft of JBO dan) dat gebeurt niet vaak. Toch krijgt Bloodgod dat bij Catharsis voor elkaar. En dat komt denk ik door de boodschap die ze tekstueel naar voren brengen. Ken wat overeenkomsten met het geluid van Amon Amarth. Na een lekkere riff na twee minuten lijkt het al het einde te zijn van de compositie maar na een moment van stilte gaat het gelukkig weer verder. Een ode aan de moshpit en tevens een goed advies om vooral je energie in een moshpit lekker los te laten.
Hammerite kenmerkt zich buiten het ondertussen vertrouwde geluid door de mix van akoestische sferen, zware riffs en een diepe grunt. Een variatie die mijn voorkeur wel mag hebben.
Een andere verrassing is ’t Schrickelik Tempeest. De compositie refereert aan de vreselijke storm op 1 augustus 1674 die de bisschoppelijke kathedraal in Utrecht compleet verwoestte. De boodschap krijgt zijn weerslag in de muzikale sfeer. Dat de compositie in het Nederlands is gezongen vind ik erg leuk. Niet dat het nooit gebeurt dat bands in het Nederlands zingen, maar het past voor mij uitstekend.
Met Satan’s Smile is het nog even lekker raggen met daarbij een fraaie gitaarmelodie.
Catharsis is een mooie doorsnede van wat het Utrechtse Bloodgod in petto heeft. Het is nog niet zo dat ik overvallen ben door de nummers, maar in de vijf composities zet het drietal wel een stevige voetafdruk, mede door het solide geluid dat de composities kenmerkt. Eigenlijk niets mis met deze EP, behalve dat ik nog wat uitschieters mis.