Bloodshed Fest… Dat betekent twee dagen underground muziek. Het type bands die je niet gauw zult zien op de grotere festivals maar zeker hun plek op het podium verdienen voor de liefhebber. Jammer genoeg is dit na 20 jaar ook gelijk de laatste editie. Reden te meer om er extra van te genieten. Vanwege de OV-tijden en het feit dat een mens ook moet eten heb ik niet alles kunnen meekrijgen maar zeker wel het grootste deel.
De eerste dag wordt afgetrapt door Bad Luck Rides on Wheels. Ik moet bekennen dat hun sludge me niet helemaal weet te overtuigen, maar dat is wellicht ook gewoon de handicap van het als eerste moeten spelen.
Dödsrit heeft een vrij interessant black metal geluid met virtuoos spel en zang die in de microfoon geschreeuwd wordt als een bezetene. Echt het type band die door de serieuzere metal pers gelauwerd wordt, richting act als Wiegedood en Martyrdöd. Het vleugje toegevoegde crust maakt het extra spannend.
BruceExCampbell kampt kort met wat technische problemen wat ze proberen op te vangen met wat ongemakkelijk gebabbel. Die problemen zijn echter snel vergeten als hun geweld losbarst. Grind zo hard en explosief die de Evil Dead films waar ze hun inspiratie vonden tot Sesamstraat maakt.
Gets Worse heeft een volle kleine zaal. Powerviolence doet het duidelijk goed bij het publiek vandaag. Helaas krijg ik vanuit mijn positie van de deuropening alles niet heel best mee om echt een mening te vormen.
Dopethrone imponeert door de combinatie van hun heavy sound en vette riffs. Vocaliste Julie (die alleen live meedoet) is een opvallende verschijning met haar dreads en gezicht vol tattoos. Groovy shit!
Completed Exposition speelt powerviolence in de Kleine Zaal. Kortom, goede pit en volle bak. Die Japanners zetten een goede pot herrie neer, dat moet ik bekennen.
Coffins laat horen dat je niet uit Florida of Zweden hoeft te komen voor een vette pot death metal. Ook deze mannen komen uit Japan namelijk. De death metal van deze mannen combineert met een flinke scheut doom waardoor het allemaal nog wat logger en vetter klinkt.
Trappist is wellicht de band waar ik het meest naar heb uitgekeken. Bassist en vocalist Chris Dodge is een liefhebber van speciaalbiertjes, en dat laat hij horen tijdens een gesprek met fans net voor de show begint. Hij heeft dan ook heerlijk genoten het weekend wat Eindhovense brouwerij Van Moll hen voorschotelde. De teksten van deze band gaan ook allemaal over bier. Gimmick? Misschien, maar wel een erg amusante. Daarnaast klinkt de hardcore sound van deze ervaren muzikanten gewoon lekker als een goede Stout.
Hatari kan me niet bekoren. Ze haalden het Songfestival namens IJsland, dus dat verklaart dat er toch een flink aantal echte fans in de zaal zijn. De halfnaakte lichamen in leer gecombineerd met wat irritante technobeats en slechte poging tot zang doet me de zaal uitvluchten richting huis.
Aan het begin van dag twee laat de Nederlandse death metal band Defy the Curse zich niet kisten door het feit dat de opkomst vanwege het vroege middaguur nog relatief laag is. Met een goede portie energie knallen ze er hun nummers uit, inclusief ode aan Celtic Frost.
De frontman van Neolithic is een opvallende. Als de Ken van de death metal staat zanger Evan Harting op het podium. Met zijn vierkante kaken en spierballen zou hij zo een action figure kunnen zijn. Muzikaal gezien durf ik het niet heel verrassend te noemen en de gitaren overheersen wat teveel boven de vocals naar mijn zin.
Marxbros is een genot om mee te maken. Dit is echte originele punkrock met idealen. De broers Van den Berg spelen met passie en met vet Nederlands accent leggen ze een beetje uit waar hun nummers (in hun moedertaal) over gaan. Extra leuk dat bassist Chris Dodge (die we eerder zagen in Trappist) ook wat vocals mee mag brullen waaronder een accentloos een krachtig “Bezopen”. Toepasselijk gezien het werk van zijn andere band. De huismelkers, de politie, de plastic soep, alles komt aan bod in de teksten van deze activisten. This is what Bloodshed Fest is all about!
Ritual Necromancy brengt wat mij betreft niet veel verrassends. Gewoon, death metal zoals de naam doet vermoeden. Hard, donker, competente growls. Gewoon niet veel bijzonders.
Wat mij betreft verdient Appäratus uit Kuala Lumpur de Motörhead-umlaut in hun naam volledig, want deze mannen rocken. De circa 19 jarig ervaring spat af van deze hardcore met rock ‘n’ roll randje. Lekker tempo, opzwepend en strak. Verrassing van de dag!
Ik had me behoorlijk verheugd op Tomb Mold op basis van hun albums. Wat ik te zien krijg is muzikaal zeker goed, maar qua optreden kan het me toch wat minder boeien. Wellicht komt dat omdat de vocals komen van de drummer, wat altijd iets van een afstand creëert tussen band en publiek.
Of Feather and Bone beukt als een sloophamer, maar echt boeiend wordt de set van de heren uit Denver wat mij betreft nergens. Ik mis een stukje extra bevlogenheid en originaliteit.
Hellripper brengt een heerlijk energie set. Snelle speedmetal paart onheilig met black metal wat resulteert in een fijne, rockende sound met een superdonker randje. Think Lemmy meets Abbath.
De grijze haren van Antisect verraden dat deze heren als sinds de jaren 80 meegaan. Met het wellicht nog wel meest toegankelijke geluid van het weekend brengen zij bevlogen punkrock op typische Engelse wijze. Achter hen worden teksten geprojecteerd die je aan het nadenken zetten, zodat hun idealen wat extra kracht worden bijgezet. Zoals gezegd qua sound minder hard dan de rest van het weekend, maar door die activisten mentaliteit zeker geschikt voor Bloodshed Fest.
Despise You zorgt voor de wildste pit en grootste chaos voor en op het podium, niet verrassend want dat krijg je met dergelijk vet aangezette powerviolence. Gillende keukenmeid Cynthia (met alle respect) in stylish Dodgers outfit zweept het publiek ontzettend op met haar opgefokte energie, versterkt door vocale compagnon Chris. Op het einde van de set treffen we dan ook een groot deel van de fans op het podium aan in plaats van daarvoor.
Het Japanse SOB is erg invloedrijk geweest voor de hardcore punk. Hun geluid staat dan ook als een huis en ze hebben geen moeite het publiek enthousiast te krijgen. Meer moeite hebben ze met de praatjes tussen de nummers door, want blijkbaar spreken ze alleen Japans. Grappig genoeg laten ze zich daar niet door ontmoedigen en ze spreken het publiek gewoon toe in het Japans.
Voldaan door deze laatste band en met de laatste rit naar huis in het verschiet laat ik Bloodshed Fest achter. En dat Aborted gewoon weer top is twijfel ik niet aan, daar hoef ik ze niet voor te zien. Vaarwel, mensen van Bloodshed Fest… Jullie hebben ook de laatste editie iets moois neergezet.
Met dank aan Paul Verhagen / http://www.achromemoments.nl voor de foto’s.
Bloodshed Fest 2019 – Effenaar (Eindhoven) 13&14/09/2019
455
vorig bericht