Een track als “Perfect Caper” heeft alles om een publiek mee aan het springen te krijgen, terwijl “Yeah Right” in het refrein bijna “four-on-the-floor”-discodrums heeft. Ze kunnen echter ook steviger uit de hoek komen. Bij “Speak Of The Witch” bijvoorbeeld, een modddervette bluesbeuker met een zwaar overstuurde gitaarsound. Waar nodig worden ook blazers, toetsen of achtergrondzangeressen ingezet. Daardoor krijg je elf gevarieerde songs voorgeschoteld, terwijl het toch echt bijna allemaal als pretrock aan te duiden is. De meeste tracks hebben een prettige lichtheid zonder dat het wegwerpdeuntjes worden, simpelweg omdat het door hun instrumentbeheersing rockt als een tierelier.
Prijsnummer is afsluiter “Blackwater Station”, een magnifieke swampblues met gesproken vocalen, een beetje zoals Billy Bob Thornton op zijn solo-albums. Dat nummer verschijnt als track met een lengte van bijna 35 minuten in beeld. Inderdaad, vooral een irritant lange pauze van 29 minuten op weg naar een vervolg op die track van weer drie minuten. Puntenaftrek voor dat loze half uur.
Zanger Mr. E is geen Geoff Tate of Ronnie James Dio, maar dat wil je ook helemaal niet bij deze muziek. Grauwen en grommen wil je, en dat kan ‘ie, onderwijl de goede accenten leggend in de verhalende stijl van zingen die hierbij past. Begrijp me niet verkeerd, hij kán zingen en doet dat prima, maar vooral heeft hij een stijl te pakken die een meerwaarde is bij deze muziek.
De productie, van Mano Theelen en BloYaTop, zorgt voor een goede balans tussen energie en strak spel. Wel had er soms iets meer diepte in het geluid mogen zitten. Een echte ergernis is dat echter niet, het is zeker niet zo dat je naar natte kranten en omgekeerde emmers zit te luisteren.
Dit album doet precies wat ermee bedoeld is: vermaken.
BloYaTop website