Groove Control heet het vierde album van deze Sittardse band. Een driemansbezetting die in dertien puntige tracks laat horen veel in huis te hebben. De titel Groove Control maakt al duidelijk in welke hoek we het moeten zoeken.
Wat bij de opener, het titelnummer, opvalt is hoe ongelofelijk veel diepte het album heeft. Geen opgepompte klank, maar een écht volle klank. Die productie was wederom in handen van Mano Theelen en de band, bestaande uit drummer Paul Huge, gitarist Mark Ferguson en bassist/zanger Mr.E. Bij het vorige album vond ik juist die diepte soms ontbreken, hier is het zelfs een sterk punt van het album. De knorrende bas is op dit album echt een genot om naar te luisteren.
Aan het recept is verder niet zoveel veranderd. De songs zijn vooral als pretrock aan te duiden, met een stevige groove waarbij het fijne instrumentale werk ‘m niet zozeer in solo’s zit, maar vooral in details. Wederom hebben ze een goede balans weten te vinden tussen (veel) energie en strakke uitvoeringen. Misschien is compositorisch niet alles even bijzonder, maar met de meer dan fijne uitvoeringen zijn die desondanks ook heel prettig. Gelukkig zijn er ook meer dan voldoende échte hoogtepunten, zoals het titelnummer, Apocalyptic Peptalk Blues en Going Down. De laatste had zomaar een ballad van VandenBerg’s MoonKings kunnen zijn.
Over het algemeen gaat BloYaTop echter een flink stuk verder richting funk, zonder de rock los te laten. Dat merk je bijvoorbeeld in een track als Not Fade Away, die zowaar doet denken aan Infectious Grooves. BloYaTop zit in dezelfde hoek als Idlewar: in de basis is het een klassiek powertrio, maar met een uitgekiend geluid en doordachte arrangementen zijn ze een stuk moderner.
Groove Control is weer een flinke stap vooruit voor deze band. Als je een flinke lik funk in je rock lekker vindt, mag je deze niet missen. Ik ben in elk geval blij dat ‘ie nog van het stapeltje afkwam.
BloYaTop website