Eigenlijk had je de afwijkende richting al kunnen zien aankomen met de ter gelegenheid van Record Store Day uitgegeven single een paar maanden geleden. Blues Pills is geen onbezonnen, freewheelende, ietwat rammelende, spontane, bevlogen blues rock band meer, maar een volwassen geworden, gestroomlijnde pop rock band. De ronde vorm van de buik van aanstaande moeder Elin Larsson komt overeen met de verdwenen scherpe randjes van de muziek.
Voor een liefhebber van het eerste uur, die ooit per ongeluk op een YouTube filmpje van Devil Man stuitte, en direct blind de eerste EP Bliss heeft besteld, is deze nieuwe plaat toch echt even andere koek. Daar waar ik de band ooit vergeleek met een moderne samensmelting van Jimi Hendrix en Janis Joplin invloeden, zou je nu eerder een vergelijking met bijvoorbeeld een mainstream koersende Amy Winehouse naar voren kunnen halen. Begrijp me niet verkeerd; Blues Pills maakt nog steeds kwalitatief heel goede muziek, zoals bovenstaande vergelijking denk ik wel aangeeft, maar het is gewoon anders.
De ruige randjes zijn wel grotendeels weg, de poppy sferen overheersen en bij vlagen schiet er zelfs een associatie met kauwgomballen disco door het hoofd. Opener Birthday zet direct de toon; dit doet me aan Lenny Kravitz op de brit-pop toer denken. Zeker, nummers als Piggyback Ride (met overigens een geweldige baslijn) en Holding Me Back kunnen live, bij een andere geluidskeuze echt wel steviger rocken, maar op plaat is het allemaal wel heel erg uitgemeten en (lichtelijk over-) geproduceerd. Misschien heeft de persoon verantwoordelijk voor de productie (Freddy Alexander van o.a. Rianna) hier ook iets mee te maken. Je kan soms echt die mogelijkheden horen om het te laten knallen, en wil dan wel denkbeeldig, eigenhandig dat gas/distortion pedaal indrukken, wat gelukkig bij het einde van bijvoorbeeld de zoete powerballade Something Better dan ook daadwerkelijk weer eens gebeurt.
Bij veel nummers zoals bijvoorbeeld bij afsluiters Back On That Horse Again en What Has This Life Done For You blijft dat nette, poppy karakter wel heel erg overheersen. Zelfs de op zich lekkere solo’s lijken met de handrem erop gespeeld. Een beetje een wisselend beeld voor iemand die de band met veel bewondering heeft gevolgd vanaf het prille begin, maar toch echt een sterke voorkeur heeft voor die minder gladde afronding. Zelf zal ik de band toch wel blijven volgen, wellicht met iets minder waardering voor de bevlogenheid en inleving dan voorheen. Toch blijft dit gewoon een steengoede band, en misschien kunnen ze nu dan echt een veel groter publiek bereiken? We zullen het zien.