Bluesrock Festival 2019 – (Tegelen) 07/09/2019

In Tegelen vond afgelopen weekend alweer de 36e editie van het befaamde Bluesrock Festival plaats. Het festival kent elk jaar een aantrekkelijk en gevarieerd programma en is niet alleen een begrip in Nederland maar ook bij onze Zuider en Oosterburen. Het beloofde een goed gevulde dag met blues, roots, rock & roll, country, soul, gospel en rock te worden dus voor ieder wat wils!
En net als vorig jaar mocht oud presentator en programmamaker van Groovetime, Best of Jazz op L1 en tevens promotor en programmeur van het indoorfestival Southern Bluesnight Heerlen, John Hendrix het programma van het festival aan elkaar praten.
En het is de Limburgse formatie Vendetta Drive die om stipt 13.00 uur de eerste bezoekers mogen begroeten met hun eigen eigenzinnige en explosieve mix van southern rock, blues en americana. In de voor hun beschikbare tijd doen zij dat met covers als I’d Rather Go Blind en eigen werk als Careless Hands. De band uit Horst vormt voor een nog niet al te talrijk publiek een prima warming up voor hetgeen er nog te komen staat.
Er werd voortgezet met het Britse powertrio, The Cards die naast gitarist Paul Quinn van o.a. Saxon, uit bassist, zanger, toetsenist Harrison Young en drummer Koen Herfst bestaat. Enkele weken geleden zag ik dit drietal op Culemborg Blues en ben ik gaan eten omdat hun gitaargeweld mij niet kon bekoren, maar in Tegelen speelde smaakte het gelukkig een stuk beter. De heren gingen er van meet af aan stevig tegenaan met voor mij totaal onbekend eigen werk. De enige herkenbare nummers in hun set waren de covers White Room van Cream en Ace Of Spades dat ze van Motörhead hadden geleend.
Dan is het de beurt aan Dede Priest & Johnny Clark’s Outlaws. De in Texas opgegroeide Dede Priest heeft door jarenlang optreden een internationale naam opgebouwd. Deze muzikante beweegt zich met haar imposante stem, gitaar en viool tussen authentieke blues, southern rock, soul, jazz en folk. Zij werd in Tegelen begeleid door Johnny Clark’s Outlaws, een klassieke 3 man’s formatie uit Nederland. En voor het eerst die dag zag ik het publiek echt genieten. Naast haar mooie soulvolle stem liet Dede zien en horen dat zij ook uitstekend met de gitaar en viool om kon gaan. Tezamen met de eerder genoemde Johnny Clark’s Outlaws werd hier een meer dan goede show neergezet. Naast schitterend eigen werk als, What It Is Ain’t What It Ain’t krijgt de Freddie King klassieker, Palace Of The King hier een mooi eerbetoon met Dede op de gitaar.
Inmiddels is het behoorlijk druk in de Doolhof geworden. Niet geheel verwonderlijk want de Brit Danny Bryant is de volgende artiest die hier zijn opwachting maakt. Hij stond al twee keer eerder heel succesvol als powertrio op het podium in Tegelen, maar dit keer stond hij met zijn negen koppige Big Band op de planken. En ik moet zeggen, tezamen met zijn stuwende ritmesectie, toetsenist, tweede gitarist en vierkoppige blazerssectie werd hier een geweldige show gezet. Zijn set bestond voornamelijk uit eigen werk waaronder, Temperature Rising, dat hier een swingende uitvoering krijgt en de mooie ballad Painkiller. Daarnaast werden er nummers van het nieuwe album Means Of Escape gespeeld dat op 20 september a.s. uitkomt. Tezamen met gastzanger Andrew Elt werd de klassieker, I Can’t Quit You Baby op fenomenale wijze ten gehore gebracht. En ik kan het niet vaak genoeg zeggen maar wat heeft die gast een gave stem. Kortom, een gave show die door het publiek zeer goed ontvangen werd. Na afloop gingen de cd’s in de merchandise stand dan ook als zoete broodjes over de toonbank.
Na de ombouwpauze staat de Amerikaanse bluesgitarist, zanger Kenny Neal te popelen van ongeduld om aan zijn set te beginnen. Hij is de zoon van blueszanger, harmonicaspeler Raful Neal en kreeg de blues als het ware met de paplepel ingegoten. En ook Kenny Neal had het publiek meteen op zijn hand en deed dat met eigen werk zoals Let Life Flow. Maar het grootste gedeelte van zijn set bestond voornamelijk uit covers als Baby What You Want Me To Do, Don’t Mess With My Toot Toot, Jambalaya, When The Saints Go Marching In en Since I Met You Baby, waarbij hij veel bijval krijgt van het publiek dat bij sommige nummers luidkeels stond mee te zingen. En tot groot vermaak van de aanwezigen kwam hij van het podium af om al zingend een rondje tussen het publiek door de Doolhof te maken, en kon de avond van de toeschouwers niet meer stuk.
Rond de klok van kwart voor acht is het voor aan het podium een drukte van jewelste. Kan ook niet anders want niemand minder dan de Nederlandse blues boss, gitarist, zanger Julian Sas stond klaar om hier een mooi feestje te bouwen. Julian Sas is een graag geziene gast in Tegelen en stond dit jaar voor de vierde keer op het podium van het festival. En zoals ik al hoopte werd hier door de band die naast Julian Sas, uit bassist Fotis Anagnostou, toetsenist Roland Bakker en drummer Lars-Erik van Elzakker bestaat een retestrakke, energieke show neergezet. Nummers als het stevige Home Feeling, de prachtige ballad Anything, de titeltrack van zijn laatste gelijknamige album Stand Your Ground, de klassiekers Blues For The Lost And Found, Tale Spreader en Driftin’ Boogie, en de Hendrix cover Hey Joe worden met veel energie, plezier en passie gespeeld. Ze beëindigen hun set met de Devil Got My Number en gooit de band de remmen nog eens een keer goed los. Het inmiddels uitzinnige publiek schreeuwt om een toegift maar helaas, het tijdschema zit zo strak in elkaar dat daaraan geen gehoor kon worden gegeven. Daar dacht het publiek heel anders over en het leverde een luid boegeroep richting organisatie op.
De Limburgse band DeWolff mocht dit jaar het festival afsluiten. De band is in 2007 opgericht in Geleen en bestaat uit gitarist Pablo van de Poel, zijn broer drummer, zanger Luka van de Poel en toetsenist Robin Piso. Zij spelen samen onvervalste jaren zeventig southern bluesrock maar dan van Nederlandse bodem. En ook DeWolff speelde een energieke, rauwe en intense set. Helaas heb ik die maar voor een gedeelte gezien want de trein terug naar Eindhoven vertrok eerder dan het festival afgelopen was. Maar wat ik wel gezien/gehoord heb was helemaal top!
En hiermee kwam er voor mij een eind aan een lange, enerverende, mooie dag met een fantastisch afwisselend programma en met diverse hoogtepunten.