Het is, toegegeven, nog vroeg als ik 013 binnenloop maar het valt me op dat de zaal is verkleind. Dat is toch wel opvallend gezien de populariteit van de bands die vanavond op het podium zullen staan. Natuurlijk zijn er al wat kansen op diverse festivals geweest om de headliner live te bekijken. Dat, en het feit de meeste mensen de volgende dag weer op werk of school moeten zijn zal dit tot gevolg hebben gehad.
Gelukkig trekt Bölzer zich niets aan van het geringe publiek. Het podium mag ingericht zijn op een volledige band, zanger / gitarist Okoi Thierry Jones trekt, met zijn indrukwekkende gestalte, moeiteloos alle aandacht naar zich toe, met achter hem drummer Fabian Wyrsch. De rookmachine maakt overuren en even moet ik denken aan de film “Gorilla’s In The Mist’’. Knap wat een dik geluid deze twee mannen neer weten te zetten. Less is more! De vocalen van Okoi staan helaas niet helemaal lekker in de mix en verdrinken een beetje in het instrumentale geweld. De nadruk van de setlist ligt op de meest recente EP, Lese Majesty en persoonlijk vind ik dat alleen maar mooi.
Wellicht wat minder krachtig, maar zeker zo vermakelijk is Tribulation. Met hun gothic sfeer en heavy metal gitaarheldenposes geven ze het publiek maar zeker ook de fotografen een mooi optreden. Ik was vrij sceptisch na het vertrek van gitarist Jonathan Hultén maar ik moet toegeven dat ik deze formatie misschien zelfs beter vind. Naast de algehele podiumpresentatie is de aankleding ook dik in orde. Vooral de strakke, zwarte broek met zilveren studs van Johannes Andersson die doet denken aan sheriff Pecos Bill zit er kek uit. Ik wil ook zo’n broek! Niet verrassend gaan Melancholia en Funeral Pyre er het beste in bij het, in grotere hoeveelheden toegestroomde, publiek.
Het is natuurlijk altijd spannend of Abbath een beetje in vorm zal zijn. Die spanning is voelbaar in het publiek. De black metal clown heeft nogal een staat van dienst waarbij hij net wat teveel tarwe smoothies had genuttigd om coherent op het podium te staan. Gelukkig is meteen bij zijn opkomst al te zien dat het prima gaat met hem. Ik ben door alle line-up wisselingen even de draad kwijt welke instrumentalisten hem begeleiden vandaag, maar aangezien ik begrepen heb dat hij vanwege praktische reden het liefst Noren in zijn band heeft tegenwoordig zullen het landgenoten zijn van hem. Dat Abbath een fan is van Motörhead blijkt niet alleen uit het feit dat hij in een Motörhead tribute band (Bömbers) speelt. Er sijpelt een fijne rock ‘n’ roll sfeer door in het optreden wat me zeer zeker kan bekoren. De nadruk van de set ligt verrassend genoeg niet op het laatste album Dread Reaver, alleen het titelnummer daarvan komt voorbij. Persoonlijk betreur ik dat, ik sta er geloof ik redelijk alleen in, maar ik vind dat een prima album. Wat er wel voorbij komt is een sterk staaltje fan service in de vorm van nummers van zijn voormalige band Immortal en het 
vroege werk. Hoogtepuntje is hoe hij, wanneer er in het publiek om wordt geroepen, zomaar uit de losse pols One By One speelt zonder dat die officieel op de setlist staat.
Watain blijkt toch wel de onbetwistbare headliner te zijn, te zien aan de drukte in de zaal. De fanatieke fans omringen me, gehuld in leren jassen en tattoos met het Watain logo. Met de huidige podiumaankleding, vol met vuur, occult ogende rekwisieten en heel groot hun bandnaam in metal boven het podium begint deze band steeds meer de Amon Amarth van de black metal te worden. Naast zanger is Erik Danielsson ook een beetje de occulte koster van de band die zorgt dat de fakkels aangestoken worden en er een fijne portie bloed uit de kelk richting publiek gaat. Het moment dat een brandende fakkel het publiek in wordt gesmeten doet wellicht wat stoer en rebels aan, maar is natuurlijk een goed gechoreografeerde show. Ik kan een flink show element zeker waarderen bij een King Diamond, KISS of Ghost maar bij een trve black metal band als dit valt het toch een beetje uit de toom wat mij betreft. Ongetwijfeld denken de die hard fans er anders over en vinden zij dat Erik hiermee juist het black metal gedachtengoed vorm geeft.
Dat gezegd hebbende staat het muzikaal als een huis. Het klinkt allemaal opzwepend, agressief en rauw zonder rommelig te worden. De moshpit gaat dan ook volledig los en worden er wat metalheads vanuit de pit in de meer veilige havens van het publiek geslingerd. Met nummers in de setlist als Nuclear Alchemy en Reaping Death snap ik dat ook wel. Na Malfeitor volgt, als het podium leegstroomt geen toegift maar het vervolg van de Grote Black Metal Theatershow als Erik de vlammen dooft op ogenschijnlijk rituele wijze.
Het was zeker een vermakelijke avond. Wat mij betreft werkte de combinatie van verschillende types band in het black metal genre uitstekend en werd het nooit saai. Jammer dat er niet meer mensen getuige van waren.
Foto’s: Paul Verhagen