De Zweden van Bombus hebben maar liefst vijf jaar tussen voorganger Vulture Culture en deze opvolger Your Blood laten zitten. Voor mijn gevoel is het zelfs langer geweest dat hun vijfde worp nu het licht ziet, want Vulture Culture is geheel aan mij voorbijgegaan. Het zegt ook wel iets over deze band die heeft laten zien kwaliteitsalbums te maken, maar toch steeds ogenschijnlijk over het hoofd wordt gezien. Dit zou weleens met hun eigenzinnigheid te maken kunnen hebben. Hun muziek is te heavy voor het rock publiek en net niet heavy genoeg voor het metal publiek. Maar genoeg gefilosofeer, on with the show!
Your Blood trapt af met Killer. Bombus levert hier een heerlijke upbeat opener waarin ze de luisteraar een combinatie voorschotelen van Mustasch, Motorhead en een rock uitvoering van Kvelertak. Ze hebben me bij dit nummer gelijk te pakken en ik zit er direct midden in; schuurpapieren strot en stuwende riffs!
Bij het tweede nummer steekt gelijk de eigenzinnigheid de kop op. De niet-geïnitieerden zullen denken dat dit een andere band is, maar het is toch juist typisch Bombus. The One gedijt veel meer op sfeer, waarbij het bijna postpunk achtig aan doet. De drumfills halverwege het nummer geeft het veel power gevolgd door een lekkere klassieke heavy metal solo. Zaken zoals het laatste maakt dat Bombus een bepaalde onvoorspelbaarheid heeft. Normaliter zou een rockband aanvangen met een nieuw couplet of een herhaling van het refrein, maar niet zo zeer een heavy metal solo er tussen plakken. Het gebruik van interessante bridges is wat gedurende het hele album wel naar voren komt, waarbij het aan het einde wel een beetje formulaic aandoet omdat het voor het mooie net te veel herhaald wordt.
De kwaliteit van de songs is over het algemeen erg hoog. No Rules en Take You Down zijn nog steeds lekkere swingende songs, maar door de meer aangeklede nummers verdwijnen ze enigszins in het niet. Eén van die meer aangeklede nummers is Your Blood, wat een klasbak is dit! Het start met een western thema zowel door de gitaarsound, maar ook het geluid van een schreeuwende arend. Ik kan me zo voorstellen dat het publiek met gebalde vuist het refrein zal meebrullen. Het is een meezinger, maar wel verpakt in een heel interessant jasje. Het western thema steekt zo nu en dan zijn kop op en ook hier een hele fijne bridge, maar in dit geval met een koortje erin verweven. En dat allemaal in maar vier minuten! Het knappe hieraan is dat het nummer niet voelt als aan elkaar geplakte stukken, maar het past allemaal naadloos bij elkaar. Petje af wat het vijftal hier laat horen.
Zo heeft elk nummer een eigen smoelwerk, van het Motorhead achtige Leave And Let Die tot een rockende Mastodon met Lo And Behold. Maar gefragmenteerd klinkt het nooit. De mannen hebben er een heel consistent album van gemaakt, waar diversiteit ondanks de consistentie hoogtij viert. Erg knap!
Ik gun het Bombus enorm dat deze kwaliteit eens omgezet gaat worden in populariteit, want ze verdienen het. Iedere wat meer ruimdenkende liefhebber van rock of metal muziek moet dit album gehoord hebben. Dit gaat zonder meer mijn jaarlijst halen of er moeten nog hele rare dingen gebeuren zo eind van het jaar.