Bongripper – Patronaat (Haarlem) 03/06/2016

Herhaling is af en toe niet zo’n goed idee. Disney sequels zijn zelden beter dan het origineel en het zoveelste Nickelback album is nog net zo slecht als alle vorige. Vanavond, in de handen van Bongripper, Ghold en Ggu:ll, werkt het echter als een speer.
Voordat eerste band Ggu:ll op het podium te vinden is, is de kleine zaal van het Patronaat al behoorlijk gevuld met enthousiaste fans* die een speciale avond te wachten staat. En als de Hollanders dan eindelijk beginnen, is de zaal vanaf de eerste noot in de palm van hun hand. Hun nummers beginnen klein en rustig maar eindigen in een groots crescendo, terwijl de band je meeneemt in een trance die niet eindigt nadat hun setlist afgelopen is. Deze band is als Pink Floyd, als Pink Floyd meer had geluisterd naar Melvins en Neurosis. Ze zijn betoverend en je verliest jezelf in de muziek, vergeet de tijd en alles wat je weet is alleen nog de emotie die deze vier heren met elkaar weten te produceren. Verwachtingen zeer overtroffen.
Nog een band die verwachtingen overtreft is Ghold uit Engeland. Deze heren worden geroemd in de underground-scene als helden en dat blijkt vanavond. Zonder een woord begint de band te spelen en bewijst meteen meer viezigheid onder hun nagels te hebben. Vind je Mastodon tegenwoordig te soft maar vind je hun eerste album Remission ook nog zielig, dan is dit de band voor jou. Alledrie de leden zingen tegelijkertijd, wat een uniek geluidseffect oplevert en waardoor het lijkt dat overal in de zaal stemmen vandaan komen. Neem het stemgeluid van Matt Pike van High On Fire en verdriedubbel dat stemgeluid; alleen zo kom je in de buurt van wat hier vanavond wordt geproduceerd. Het thema van de avond is hypnose en ook deze band neemt ons mee op reis naar hun unieke wereld.
Bongripper timmert dit jaar al zo’n tien jaar aan de weg maar laat vanavond geen steek vallen. Deze helden nemen niet de tijd om te zingen, maar bombarderen ons honderdtwintig minuten lang genadeloos met golf na golf van laaggestemde gitaren en dreunende bastonen. That’s it. Geen trucjes, geen flips, geen mooie jukbeenderen, gewoon rammen. Stel je voor dat de leden van Meshuggah oud zijn, het niet meer aan kunnen en veel langzamer gaan spelen. Na een uur gespeeld te hebben verliest de magie een beetje aan overmacht en voel ik me weer bewust van mezelf, maar de eerste drie kwartier was ik volledig in hun macht en voelde ik elke noot door mijn lichaam trillen. Het Patronaat heeft vanavond niet voor niks gratis oordopjes uitgedeeld. Het geluidsgeweld ging er hard aan toe vanavond en menig fan blijft nog even hangen om na te genieten van dit unieke fenomeen.
*Officiële Rockportaal baardverhouding: 1 op 4.