Op hun tweede album Deep gaan ze verder met hun mengeling van deltablues, garagerock, swampblues en psychedelica. Nog meer dan op het debuut is Morphine, de band van de veel te vroeg overleden bassist Mark Sandman, nooit ver weg. In een song als No Good hoor je dat goed terug, ook al geven de Beasts er wel hun eigen draai aan. Al was het maar omdat slidegitaar en mondharmonica steevast een belangrijke rol spelen, instrumenten die bij Morphine meestal niet eens te vinden waren. Een andere act die ik regelmatig terughoor is Larman Clamor. Geen idee of de heren die kennen, want het is een obscure eenmans-swampblues-band, maar dat ze ergens gemeenschappelijke inspiratiebronnen hebben kan bijna niet missen als je bijvoorbeeld I Don’t Know Why beluistert.
Gelukkig mág je in blues en roots duidelijke invloeden hebben in plaats van dat alles alleen maar heel vernieuwend moet zijn. AC/DC is ook nooit vernieuwend geweest, zeg ik dan altijd maar. Tegelijkertijd is de manier waarop de instrumenten hun plek vinden verre van ouderwets. Drums en bas leggen steeds weer een hele vette basis voor de song die eigenlijk al bijna genoeg is voor de melodie. Vervolgens wordt met (slide)gitaar, mondharmonica en zang de rest ingekleurd.
Die vorm maakt ook dat er volop gevarieerd kan worden in de aankleding zonder dat het daarmee fragmentarisch wordt. Hier is het funky, daar is het bluesy of rootsy, dan weer is het donker en ingetogen broeierig, even later een uitbundige bak herrie – en toch is het een eenheid. Net als bij het debuut weten ze no nonsense blues te combineren met moderne elementen. Laat je onderdompelen in Deep en je hoort dat Boogie Beasts een van de spannendste bluesbands van de Lage Landen is.
Boogie Beasts website